Το συνολικό παγκόσμιο χρέος φτάνει το 286% του παγκόσμιου ΑΕΠ και αυξάνει με ταχείς ρυθμούς, έχοντας ανέλθει σε $199 τρισ.. Σύμφωνα με μελέτη της Mc Kinsey, στην τελευταία επταετία το παγκόσμιο χρέος αυξήθηκε κατά $57 τρισ. ή κατά 17%.
Εφτά χρόνια από το σκάσιμο της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής φούσκας που είχε ως αποτέλεσμα την χειρότερη χρηματοοικονομική κρίση από τον καρό της Μεγάλης Ύφεσης, το συνολικό χρέος (ιδιωτικό και δημόσιο) συνέχισε να αυξάνει, μας λέει η Mc Kinsey.
Στην πραγματικότητα, αντί να μειωθεί η εξάρτηση από τα χρέη και να υπάρξει απομόχλευση, όλες οι σημαντικές οικονομίες έχουν υψηλότερα επίπεδα δανεισμού ως προς το ΑΕΠ τους από ότι είχαν το 2007. Κάτι τέτοιο μπορεί να υπονομεύσει την παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη.
Γενικότερα, η Mc Kinsey βλέπει τρεις περιοχές κινδύνου:
α) στην αύξηση του δημοσίου χρέους, που σε μερικές χώρες είναι σε τόσο υψηλά επίπεδα ως προς το ΑΕΠ, που επιβάλλεται να μειωθούν
β) η συνεχιζόμενη αύξηση του ιδιωτικού χρέους όπως και των τιμών ακίνητης περιουσίας σε ορισμένες χώρες κυρίως της βόρειας Ευρώπης και μερικές ασιατικές και…
γ) ο τετραπλασιασμός του χρέους της Κίνας, μόλις σε εφτά χρόνια, που τροφοδοτείται από το real estate και το ‘σκιώδες’ τραπεζικό σύστημα.
Η Mc Kinsey αναφέρει ότι το Δημόσιο Χρέος είναι υπερβολικά υψηλό σε ορισμένες χώρες. Από το 2007 το συνολικό Δημόσιο χρέος διεθνώς, ανήλθε κατά $25 τρισ.. Μέρος αυτού του χρέους προήλθε από τις πολιτικές «διάσωσης» (bailouts) και προγραμμάτων ενίσχυσης (stimulus programs), ως αντίδοτο και αντιμετώπιση της κρίσεως. Το χρέος ανήλθε επίσης ως αποτέλεσμα της ύφεσης και της αδύναμης ανάπτυξης που παρατηρήθηκε σε αρκετές χώρες.
Για έξι από τις περισσότερο υπερχρεωμένες χώρες, το να ξεκινήσει η διαδικασία απομόχλευσης θα απαιτήσει έντονη ανάπτυξη του ΑΕΠ ή έντονη και βαθιά δημοσιονομική προσαρμογή. Προκειμένου να μειώσουν το δημόσιο χρέος, οι κυβερνήσεις πρέπει ενδεχομένως να δουν νέες προσεγγίσεις, όπως πιο εκτεταμένες πωλήσεις περιουσιακών στοιχείων, φορολογία εφάπαξ στον πλούτο και πιο αποτελεσματικά προγράμματα αναδιάρθρωσης του χρέους.
Εμείς ως TaxCoach, θα αναφέρουμε ότι η μελέτη της Mc Kinsey αναδεικνύει ξανά, ένα γνωστό σοβαρό πρόβλημα: αυτό του παγκόσμιου χρέους.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να κατανοήσει ότι όταν το συνολικό παγκόσμιο χρέος έχει ανέλθει σε 286% του παγκοσμίου ΑΕΠ, ότι είναι μη βιώσιμο.
Για να το κατανοήσετε, το πρόβλημα στην χώρα μας, παρουσιάστηκε όταν το Δημόσιο χρέος βρίσκονταν γύρω στο 110%, διατηρώντας βέβαια μεγάλα ετήσια ελλείμματα, δηλαδή κάθε χρόνο προστίθετο μεγάλο ποσό νέους χρέους. Σήμερα στη χώρα μας το δημόσιο χρέος είναι στο 175% του ΑΕΠ, σημαντικά αυξημένο λόγω του συνδυασμού των ποσών διάσωσης που δόθηκαν και της εντονότατης ύφεσης που γνώρισε η οικονομία της χώρας μας, αλλά τουλάχιστον εξαλείφθηκαν τα ελλείμματα · δεν παράγουμε δηλαδή νέα χρέη μέσα στη διάρκεια της χρονιάς.
Επιστρέφοντας στο δυσθεώρητο συνολικό παγκόσμιο χρέος, το οποίο ολοφάνερα συνιστά μια φούσκα, μπορούν να το αντιμετωπίσουν, κυρίως οι κυβερνήσεις ενεργά και δραστήρια ή να ακολουθήσουν κάποιες μεσοβέζικες λύσεις μετακυλίοντας χρονικά το πρόβλημα, για να παρουσιαστεί σφοδρότερο μετά από κάποιο χρόνο.
Όπως έδειξε και η μελέτη των καθηγητών Carmen Reinhart & Kenneth Rogoff (αυτός ο δεύτερος είναι και νομπελίστας), με τον τίτλο, ‘This time is different’, οι χρεοκοπίες κρατών αν και σε έναν χρονικό ορίζοντα ας πούμε 30, 40 ετών είναι σπάνιες, ωστόσο σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου, είναι κάτι το σχετικά σύνηθες, συμβαίνουν δε συχνά σε συστάδες γεγονότων.
Όπως συμβαίνει και στον ιδιωτικό τομέα και όπως προστάζει και η λογική, όλες οι επενδύσεις έχουν το ρίσκο τους και από αυτή την αρχή, δεν μπορεί να αποκλείονται ούτε τα κρατικά ομόλογα, δηλαδή τα δημόσια χρέη. Κάποιοι μπορούν και επιβάλλεται θα λέγαμε, να χάσουν. Διαφορετικά, εάν δηλαδή δεν υπάρχει η εξυγιαντική προσαρμογή βάσει της διαδικασίας της χρεοκοπίας, εξακολουθούν και υφίστανται ανισορροπίες που κάποια στιγμή, νωρίτερα ή αργότερα θα εμφανιστούν.
Το αναφέρουμε αυτό θέλοντας να πούμε ότι πρέπει και για τα κράτη, να υπάρξει ένας μηχανισμός αναδιάρθρωσης (δημοσίων) χρεών, έτσι ώστε στο όλο σύστημα να μπορεί να γίνεται ένα υγιές re-start, αφού έχουν εξασφαλίσει ισοσκελισμένες ή πλεονασματικούς ισολογισμούς βέβαια.
Σε αυτά τα πλαίσια, που συνάδουν με τη λογική της αγοράς, μπορούν να προκληθούν ζημιές στους κατόχους κρατικών ομολόγων, όποιοι και να είναι αυτοί.
Οι διεθνείς οργανώσεις όμως, θα πρέπει να δημιουργήσουν τον μηχανισμό έτσι ώστε οι συνέπειες των κρατικών χρεοκοπιών να αμβλύνονται όπως είναι εύλογο. Δείτε και σχετικό άρθρο, παρακάτω για τον ΟΗΕ.
>>>•<<<
Ίσως σας ενδιαφέρουν τα ακόλουθα άρθρα:
✎ Σκέψεις για τη νέα ελληνική κρίση
✎ Απόφαση του ΟΗΕ υπέρ της δημιουργίας πλαισίου αναδιάρθρωσης εθνικών χρεών
✎ Συγχαρητήρια Μέρκελ στον Αλ.Τσίπρα, «αναλαμβάνετε σε δύσκολους καιρούς»
✎ Πρόγραμμα επιδότησης (έως 50%) για Υφιστάμενες επιχειρήσεις
✎ Πρόγραμμα επιδότησης (έως 100%) για ανέργους, για ίδρυση επιχείρησης
✎ Ο Νόμος της Αντίστροφης Προσπάθειας και γιατί Αποτυγχάνετε
