Ο Ερντογάν είναι δημοκρατικά εκλεγμένος και με ποσοστό 52%.
Ποιος παίρνει 52% στη σύγχρονη εποχή παρά μονάχα κάποιος που είναι εξαιρετικά δημοφιλής;
Υπό αυτή την έννοια δεν είναι δικτάτορας.
Στις εκλογές δε, δεν παραπονέθηκε κανείς για νοθεία.
Το ότι δεν είναι δικτάτορας φαίνεται και από την ανταπόκριση των τούρκων, στο κάλεσμά του να βγουν στους δρόμους, το οποίο συνέβαλε στην αποτυχία του πραξικοπήματος.
Εάν δεν είχαν βγει στους δρόμους μαζικά και άμεσα, μάλλον θα είχε πετύχει.
Το γεγονός όμως ότι έχει εκλεγεί δημοκρατικά, δεν σημαίνει ότι δεν είναι αφενός αυταρχικός, αφετέρου απολυταρχικός και αυτό σημαίνει, ότι φροντίζει να αυξάνει την δύναμή του και να ελέγχει και τα άλλα κέντρα εξουσίας, όπως δικαστικό σώμα, στρατό.
Ακόμα και σε επίπεδο πολιτικής, είναι σαφές ότι δεν είναι αρεστός π.χ. στην νεολαία, αφού πριν δύο, τρία χρόνια, θυμόμαστε όλοι μας τις μαζικές διαδηλώσεις της νεολαίας που θέλαν περισσότερη ελευθερία, και οι οποίες αντιμετωπίστηκαν βίαια.
Αλλά αυτά έχει η δημοκρατία: στην δημοκρατία δεν γίνεται ό,τι θέλει η νεολαία, γίνεται ό,τι θέλει η πλειοψηφία.
Στη δημοκρατία δεν γίνεται ό,τι θέλει η οποιαδήποτε ελίτ, γίνεται ό,τι θέλει η πλειοψηφία.
Και η πλειοψηφία είναι σαφές ότι είναι με τον Ερντογάν.
Εάν ήταν κατά αυτού, ίσα – ίσα που ο λαός και εννοώ την πλειοψηφία αυτού, θα καλοδέχονταν το πραξικόπημα ή έστω θα στέκονταν ουδέτεροι προς το πραξικόπημα, οπότε δεν θα αντιδρούσαν και το πιθανότερο είναι ότι θα είχε πετύχει.
Στημένο δεν μπορεί να ήταν το πραξικόπημα διότι αν ήταν στημένο, θα ήταν από τον ίδιο τον Ερντογάν. Αλλά δεν μπορεί να ήταν στημένο διότι πόσοι από τους συμμετέχοντες στο πραξικόπημα, είτε λιντσαρίστηκαν από το πλήθος, είτε αιχμαλωτίστηκαν και τώρα κινδυνεύουν με ποινές πολυετούς φυλάκισης, ακόμα – ακόμα και με αντίποινα, όχι μόνο προς τους ίδιους (τους πραξικοπηματίες) αλλά και προς τις οικογένειές τους. Είναι λοιπόν παράλογο να πούμε ότι το πραξικόπημα ήταν στημένο.
Είναι σαφές λοιπόν ότι το πραξικόπημα ήταν πραγματικό. Ίσως δεν ήταν τόσο καλά οργανωμένο, δεδομένου κιόλας ότι απέτυχε, μπορεί όντως κάποιος να ισχυριστεί αυτό. Όμως από την άλλη, ήταν η άμεση κινητοποίηση του λαού που συνέβαλε στην αποτυχία του. Εάν ο λαός δεν είχε κινητοποιηθεί μαζικά και άμεσα, θα είχε πετύχει. Επομένως δεν ήταν ένα κακοσχεδιασμένο πραξικόπημα. Για μένα, οι επικεφαλής πραξικοπηματίες δεν είχαν υπολογίσει την αντίδραση του λαού.
Οι πραξικοπηματίες γιατί έκαναν το πραξικόπημα;
Διότι η Τουρκία με επικεφαλής τον Ερντογάν, είχε μεν ξεχωρίσει, γενόμενη μια ιδιαίτερα ισχυρή περιφερειακή δύναμη, αλλά από την άλλη άνοιγε μέτωπα με όλους:
Μέτωπο με το Ισραήλ, μέτωπο με την Ρωσία, διατηρεί μια αμφιλεγόμενη στάση στον κοινό μέτωπο της Δύσης κατά του ISIS και βεβαίως αν και δεν είχε ανοίξει ένα φανερό μέτωπο κατά των ΗΠΑ, ωστόσο τις είχε δυσαρεστήσει. Αυτό φάνηκε και τώρα, με την αποτυχία του πραξικοπήματος, που η Τουρκία (Ερντογάν) θεωρεί ότι υποκινητής και διοργανωτής του ήταν ο Γκιουλέν, που κάποτε είχε ξεκινήσει μαζί του την πολιτική του καριέρα και τώρα ο Γκιουλέν βρίσκεται στις ΗΠΑ, φάνηκε λοιπόν ότι ο ίδιος ο Ερντογάν και πολλοί υπουργοί του, μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος, μίλησαν ανοιχτά κατά των ΗΠΑ και ζήτησε την έκδοση του Γκιουλέν. Ακόμα λοιπόν και εάν με τις ΗΠΑ δεν είχε η Τουρκία ένα φανερό ανοιχτό μέτωπο, το άνοιξε τώρα.
Από τότε που η Τουρκία άνοιξε μέτωπο με την Ρωσία, έβλεπα σε άρθρα αγγλικών sites που αναφέρονταν στην κόντρα με την Ρωσία, δυτικούς σχολιαστές, επαναλαμβάνω δυτικούς, ήτοι αμερικάνους, άγγλους, γερμανούς, ιταλούς, ισπανούς, κλπ, να λαμβάνουν στα σχόλιά τους μια ιδιαίτερα αρνητική στάση προς την Τουρκία και όχι προς την Ρωσία. Μάλιστα πολλοί από αυτούς έλεγαν ότι ήρθε ο καιρός να πετάξουν την Τουρκία εκτός ΝΑΤΟ και να αφήσουν την Ρωσία ανενόχλητη να την τελειώσει. Για να καταλάβετε δηλαδή π΄σοο η δυτική κοινή γνώμη αντιπαθούσε την Τουρκία του Ερντογάν, σε μία χρονική στιγμή που σε επίπεδο κυβερνήσεων, είχε προτιμηθεί μια χαλαρή υποστήριξη της Τουρκίας, ως μέλος του ΝΑΤΟ, στην κόντρα που αναπτύχθηκε με την Ρωσία. Φαίνεται όμως ότι αυτή η υποστήριξη ήταν τελείως επιφανειακή και για τα προσχήματα.
Το ερώτημα λοιπόν είναι, πόσο μπορεί να αντέξει στην εξουσία ένας ισχυρός πολιτικός άντρας και ιδιαίτερα δημοφιλής όπως ο Ερντογάν, ιδιαίτερα όμως ισχυρός εσωτερικά, δεδομένου ότι πλέον του δόθηκε η ευκαιρία να βάλει χέρι σε βάθος και στην δικαστική εξουσία, και στον στρατό, όμως απομονωμένος από τους ισχυρούς διεθνώς, δεδομένου ότι έχει μη φιλικές σχέσεις με το Ισραήλ, τους Ρώσους, την Ευρώπη, τις ΗΠΑ.
Επιπλέον ο Ερντογάν, μπορεί να είναι εξαιρετικά δημοφιλής στον λαό, αλλά λόγω του πραξικοπήματος και της μεγαλομανίας του, θα υποβαθμίσει την δημοκρατία στην χώρα του, εστιάζοντας όλες τις εξουσίες γύρω από το πρόσωπό του.
Όμως όταν έχεις συγκεντρώσει όλους τους ισχυρούς απέναντί σου, θεωρώ ότι στην πραγματικότητα είσαι σε μειονεκτική θέση και ας ισχυροποίησες την εσωτερική σου θέση.
Διότι ας μην γελιόμαστε: οι ισχυροί, πόσο δε μάλιστα εάν είναι και ενωμένοι όπως σε αυτή την περίπτωση, έχουν όλα τα μέσα για να επιβάλουν την βούλησή τους. Το πώς θα εκδηλωθεί αυτό ή σε τι βάθος χρόνου, δεν το γνωρίζω, αλλά νομίζω ότι η Τουρκία από αυτή την υπόθεση και την ισχυροποίηση εντέλει εσωτερικά του Ερντογάν, δεν θα βγει κερδισμένη αλλά θα βγει χαμένη.
Δεν θα μπορούσα να αποκλείσω ακόμα και το να υπάρξει απόπειρα δολοφονίας του Ερντογάν, το αν θα πετύχει ή όχι, δεν μπορώ να το ξέρω. Δεν θα απέκλεια να χρησιμοποιηθεί το κουρδικό στοιχείο στο Ιράκ για να ανοίξει ένα μέτωπο, πολεμικό, εναντίον της Τουρκίας, με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται – εννοείται ότι οι Κούρδοι ανοίγοντας το μέτωπο κατά της Τουρκίας, θα είχαν την αμέριστη υποστήριξη των δυτικών.
Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, μπορεί ο Ερντογάν να φάνηκε ότι βγαίνει ισχυρότερος μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος, είναι όμως έτσι; Και θα βγει ωφελημένη εντέλει η Τουρκία ή ζημιωμένη; Ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί με τον Ερντογάν, φαίνεται ότι η Τουρκία θα υποφέρει…
