Τι προτείνει ο Summers για τόνωση της Οικονομίας-Και έχει έναν ισχυρό ‘σύμμαχο’: Όπως αναφέρει ο Lawrence Summers που γράφει στους FT, είναι παλαιό ανέκδοτο ότι τα αρχικά του ΔΝΤ στην αγγλική IMF, σημαίνει It’s Mostly Fiscal (είναι κυρίως δημοσιονομικό), καθώς παραδοσιακά το ΔΝΤ υποστηρίζει την λιτότητα και μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Το ίδιο το ΔΝΤ πριν ένα περίπου χρόνο, ανάφερε για τις ΗΠΑ ότι έχουν δημοσιονομικό κενό, περίπου στο 10% του ΑΕΠ τους.
Ακριβώς λόγω αυτής της ιστορίας του ΔΝΤ που θα λέγαμε ότι είναι κολλημένο με την λιτότητα και είναι παραδοσιακά υπέρ των προγραμμάτων περικοπών, είναι αξιοσημείωτο ότι σε πρόσφατη δημοσίευση του Ταμείου, το ίδιο το ΔΝΤ επιχειρηματολογεί υπέρ των αυξημένων δαπανών σε δημόσιες επενδύσεις, όχι μόνο για τις ΗΠΑ αλλά γενικότερα για τον κόσμο. Αυτό, είναι εν πολλοίς μια νέα θέση που έρχεται σε αντίθεση με την έως σήμερα γνωστή θεωρητική και πρακτική του στάση.
Υποστηρίζει (το ΔΝΤ) ότι όταν η ανεργία είναι υψηλή, όπως συμβαίνει σήμερα σε μεγάλο μέρος του βιομηχανοποιημένου κόσμου, η ενισχυτική της ανάπτυξης επίδραση, θα είναι μεγαλύτερη εάν οι επενδύσεις χρηματοδοτούνται από δανεισμό, συγκριτικά με την περικοπή άλλων δαπανών ή την αύξηση των φόρων. Και κυρίως, το ΔΝΤ υποστηρίζει ότι οι σωστά σχεδιασμένες επενδύσεις υποδομών, είναι πιθανότερο ότι θα μειώσουν παρά θα αυξήσουν το Δημόσιο Χρέος.
Ουσιαστικά, οι δημόσιες δαπάνες επενδύσεων σε υποδομές μπορούν να πληρωθούν από μόνες τους, λόγω του πολλαπλασιαστικού οφέλους που έχουν και της τονωτικής τους παράπλευρης δυνατότητας, καθώς π.χ. σε ένα μεγάλο έργο υποδομής, μπορούν να συμμετάσχουν ιδιωτικές εταιρίες που θα υλοποιήσουν και αυτές επενδύσεις κ.λπ..
Και ο Summers, χρησιμοποιώντας στοιχεία και τη νέα λογική του ΔΝΤ, αναφέρει χαρακτηριστικά ότι η δαπάνη ενός δολαρίου μπορεί μέσα από έναν τέτοιο μηχανισμό, δημοσίων επενδύσεων σε σωστές υποδομές και με σωστή σχεδίαση, να αποφέρει σχεδόν τρία, πληρώνοντας και με το παραπάνω το κόστος τους και συμβάλλοντας στην τόνωση της οικονομίας γενικότερα: αύξηση ΑΕΠ, αύξηση απασχόλησης, καλύτερη φοροεισπραξιμότητα και μη αύξηση δημοσίων ελλειμμάτων και δημοσίου χρέους, ίσως και μείωση αυτών.
Ο Summers αναφέρει ότι αυτή, η δια των δημοσίων επενδύσεων πολιτική, θα μπορούσε να εφαρμοστεί παντού – ενδεχομένως με εξαίρεση την Κίνα, όπου οι δημόσιες επενδύσεις σε υποδομές είναι τονωτικό της οικονομίας τους για πολλά χρόνια – ως η ενδεδειγμένη στρατηγική.
Βλέπει βέβαια ότι κατά τόπους, η στρατηγική αυτή θα μπορούσε να παρουσιάσει διαφοροποιήσεις ανάλογα με τις ιδιαίτερες καταστάσεις: για παράδειγμα, θεωρεί ότι στις ΗΠΑ οι δημόσιες επενδύσεις θα έπρεπε να εστιάσουν στους τομείς της ενέργειας και τηλεπικοινωνιών.
Για την Ευρώπη, αναφέρει ότι χρειάζεται μηχανισμούς που να μεταφέρουν την αυτοχρηματοδότηση των (δημοσίων) επενδύσεων εκτός των δημοσιονομικών ορίων, καθώς έχοντας ως όριο ανώτατου ελλείμματος το 3% του ΑΕΠ, είναι εύλογο ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί σε μεγάλη κλίμακα τηρώντας το όριο του 3%.
Αναφέρει ότι αυτοί οι μηχανισμοί είναι δυνατόν να δημιουργηθούν μέσω μιας πιθανότατης επέκτασης της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων.
Και ο Summers κλείνει λέγοντας ότι οι κυβερνήσεις που θα ακολουθήσουν αυτό που κατάλαβε μέχρι και το κολλημένο με την λιτότητα ΔΝΤ, οι χώρες που θα έχουν τη σοφία να ακολουθήσουν αυτή την πολιτική, θα είναι προς όφελός τους.
(Ο Summers είναι οικονομολόγος, καθηγητής στο Χάρβαρντ και πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, επί προεδρίας Κλίντον)
>>>•<<<
Ίσως σας ενδιαφέρει και το ακόλουθο άρθρο:
✎ Νομπελίστες Οικονομολόγοι Ενάντια στην Λιτότητα
