Τα μνημόνια και κατ’επέκταση τις περιοριστικές πολιτικές όσον αφορά στα εισοδήματα, τις έχουμε για να καταπολεμηθεί το Δημόσιο Χρέος, που κατέστη μη εξυπηρετίσημο. Αυτό συνέβη διότι το κράτος έδιδε σε μεγάλο βάθος χρόνου, πολλά, κυρίως στο Δημόσιο τομέα. Μπορεί να έδωσε και σε άλλους, αλλά ο κανόνας, είναι ότι τα έδιδε στο Δημόσιο και σε όσους εργάζονταν σε αυτό.
Όταν οι παχιές αγελάδες μας τέλειωσαν, καθώς το Δημόσιο Χρέος έγινε μη εξυπηρετούμενο, αν μη τι άλλο, η λογική ορίζει ότι θα έπρεπε να κόψουν το λίπος από αυτόν που κυρίως επωφελήθηκε. Όμως δεν συνέβη αυτό και οι κρατούντες, συνέχισαν να συμπεριφέρονται ως οι παχιές αγελάδες να υπάρχουν ακόμα.
Περικοπές στα πλαίσια των μνημονίων έγιναν παντού. Όμως έγιναν πολύ περισσότερες στον Ιδιωτικό τομέα, παρά στο Δημόσιο, που εκεί επικεντρώνονταν το κυρίως πρόβλημα, που ήταν πρόβλημα Δημοσίου Χρέους. Κανονικά και σύμφωνα με την λογική, αφού το Δημόσιο Χρέος έπρεπε να καταπολεμηθεί, το νυστέρι θα έπρεπε να είχε μπει κατά κανόνα στο Δημόσιο τομέα και κατ’εξαίρεση στον ιδιωτικό. Αντί όμως της λογικής, οι κρατούντες ακολούθησαν τον παραλογισμό, να βάλουν το νυστέρι κατά βάση στον Ιδιωτικό τομέα και από το Δημόσιο, να κόβει μόνο μικρές παρανυχίδες. Βεβαίως αυτή η πολιτική που ακολουθήθηκε από τις τελευταίες μνημονιακές κυβερνήσεις, εξυπηρετεί την δική τους λογική, αυτή των πελατειακών σχέσεων, που διατηρούν αυτά τα κόμματα με την αυτή νοοτροπία, στην εξουσία.
Ποια ήταν αγαπητοί η βασική αιτία, που το Δημόσιο Χρέος διογκώθηκε και έγινε μη εξυπηρετίσημο;
Η βασική αιτία ήταν η ανάπτυξη των πελατειακών σχέσεων, από το ’81 και εντεύθεν. Το παλαιό ΠΑΣΟΚ πρωτομάστορας αυτών, αλλά η ‘φιλελεύθερη’ ΝΔ δεν άργησε να συμμετάσχει στο ‘ευφυές’ σύστημα που τους εξασφάλισε την παραμονή και εναλλαγή στην εξουσία. Και ο Σύριζα που έλαβε την εξουσία εν μέσω μνημονίων και πουλώντας ελπίδα, αντικατέστησε το ΠΑΣΟΚ, λαμβάνοντας το μεγαλύτερο μέρος της παλαιάς εκλογικής πελατείας του ΠΑΣΟΚ.
Οι πελατειακές σχέσεις λοιπόν για να αναπτύσσονται σε ένταση και εύρος, αποζητούσαν ρευστότητα, χρήμα δηλαδή, για να προσλαμβάνουν οι κυβερνήσεις στα πλαίσια της πονηρής κομματικής νοοτροπίας, δημοσίους υπαλλήλους – πελάτες, που τους εξασφάλιζαν την εξουσία, αν όχι μόνιμα, περιοδικά (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Σύριζα).
Αναπτύχθηκε λοιπόν σταδιακά στην τελευταία 30ετία, ένας υπερτροφικός δημόσιος τομέας, που
αφενός και πολλούς ανθρώπους είχε, όχι παντού αλλά σημειακά (διότι π.χ. στο τομέα της εκπαίδευσης, στα σχολεία, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, ούτε ποτέ περίσσευαν ούτε και τώρα περισσεύουν) , όμως τα σημεία αυτά ήταν πολλά,
αφετέρου εκεί που συγκεντρώθηκε πλήθος, έγινε το Δημόσιο παντελώς αντιπαραγωγικό.
Και ενώ το Δημόσιο σε γενικές γραμμές και λογικά υπάρχει, για να εξυπηρετεί τους πολίτες, η υπερδιόγκωσή του, το κατέστησε εχθρό των πολιτών, και σε επίπεδο εξυπηρέτησης (διότι αναπτύχθηκε δαιδαλώδης και εχθρική προς τους πολίτες, γραφειοκρατία) και σε επίπεδο κόστους (διότι ο ιδιωτικός τομέας ήταν αυτός που κατά βάση, σήκωνε, ως μεγαλύτερος σε μέγεθος, την χρηματοδότηση του Δημοσίου).
Παραλλήλως και σταδιακά στην προηγούμενη τριακονταετία, οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, που κατά βάση ήταν άμεσα ή έμμεσα πελατάκια κομμάτων ( άμεσα για όσους είχαν μπει με βύσμα, έμμεσα για όσους είχαν μπει π.χ. μέσω ΑΣΕΠ, αλλά ως συμβασιούχοι έπρεπε να κάνουν αλισβερίσι με τις κυβερνήσεις, προκειμένου αυτές να τους ανανεώνουν την σύμβαση) οδηγήθηκαν σε μια κατάσταση που για αυτούς ήταν καλή, αλλά για την οικονομία ήταν καρκίνος. Ποια ήταν αυτή η στρεβλή – ‘καρκινική’ κατάσταση που αναπτύχθηκε; Ήταν ότι για ίδια δουλειά μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου τομέα, αυτή του Δημοσίου, άρχισε να αμείβεται καλύτερα, ήτοι υψηλότερα από την ίδια δουλειά στον ιδιωτικό τομέα.
Και γιατί η παραπάνω κατάσταση είναι στρεβλή, κακή και οικονομικά ‘καρκινική’;
Διότι που ακούστηκε να έχει κάποιος (ο Δημόσιος Υπάλληλος) και ασφάλεια και καλύτερα χρήματα; Αυτό δεν συμβαίνει πουθενά στον κόσμο, τουλάχιστον στις πολιτισμένες χώρες · μπορεί να συμβαίνει σε τίποτα τριτοκοσμικές μόνο χώρες. Σε όλες τις χώρες στην Δυτική Ευρώπη ή στην Αμερική, οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, μπορεί να απολαμβάνουν ασφάλεια, αλλά ως αντιστάθμισμα, πληρώνονται λιγότερο από τους ‘συναδέλφους’ τους στον ιδιωτικό τομέα.
Διότι η λογική ορίζει, ότι η όποια τοποθέτηση / επένδυση κλπ, εάν έχει ασφάλεια έχει μικρή απόδοση και εάν έχει ρίσκο, έχει μεγαλύτερη απόδοση. Εδώ, η πασοκονεοδημοκρατία έκανε την παγκόσμια αρνητική πρωτοτυπία, του να έχει κανείς και ασφάλεια (ως Δημόσιος Υπάλληλος) αφού δεν απολύεται ό,τι και να κάνει και να αμείβεται και καλύτερα από ό,τι ο ‘συνάδελφός’ του στον ιδιωτικό τομέα (δηλαδή κάποιος σε ίδιας φύσης εργασία).
Ποιο είναι λοιπόν το κίνητρο, για τον Δημόσιο Υπάλληλο να είναι αποδοτικός στην εργασία του, αφού έχει ασφάλεια και πληρώνεται και περισσότερα; Κανένα κίνητρο δεν υπάρχει, αντιθέτως δίδεται στην ουσία κίνητρο, για να είναι αντιπαραγωγικοί αφού δουλέψουν δεν δουλέψουν, ο μισθός τους κάθε μήνα μπαίνει στον τραπεζικό τους λογαριασμό, χωρίς κανένα άγχος, άγχος που ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα έχει, διότι ακόμα και στην σημερινή δυσκολότατη αγορά εάν δεν είναι άνεργος και είναι ‘τυχερός’ και εργάζεται, μπορεί να εργάζεται κανονικά, όλο το 8ωρο, ίσως και υπερωρίες, και ωστόσο να παίρνει απλώς κάποιο «έναντι».
Γι’αυτό και οι Δημόσιοι Υπάλληλοι αντιστέκονται σθεναρά στην αξιολόγηση. Αφού δουλέψουν δεν δουλέψουν παίρνουν τα χρήματα, μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, η αξιολόγηση τους φοβίζει.
Και το έγκλημα ποιο είναι; Διότι περί εγκλήματος πρόκειται… Ότι η ψαλίδα που είχε υπάρξει υπέρ των μισθών στο Δημόσιο τομέα (για ίδιες πάντα εργασίες συγκριτικά με τον Ιδιωτικό τομέα), αντί στην περίοδο των μνημονίων να ‘θεραπευθεί’, ήτοι να κλείσει, να αμβλυνθεί, να περιοριστεί , αντιθέτως διευρύνθηκε (από όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις).
Η ψαλίδα διευρύνθηκε παρά τις περικοπές που έγιναν και στο Δημόσιο τομέα, προφανώς και αληθώς διότι οι περικοπές στον ιδιωτικό τομέα ήταν μεγαλύτερες και εντονότερες. Άρα το χάσμα υπέρ των μισθών του Δημοσίου, αυξήθηκε, ενώ θα έπρεπε να μειωθεί, να ισοφαρίσει ή να κλείσει και τελείως.
Και είναι έγκλημα διότι τώρα, και λόγω της δυσκολότερης κατάστασης σε σύγκριση π.χ. με 10 χρόνια πριν, οι πιεσμένοι πολίτες αποζητούν ακόμα περισσότερο το να τρυπώσουν στο Δημόσιο, αφού αυτό τους εξασφαλίζει, ένα σαφώς καλύτερο βιοτικό επίπεδο, από ό,τι θα τους εξασφάλιζε η εργασία τους, στον ιδιωτικό τομέα, ακόμα και εάν εργάζονταν πιο πολύ, πιο αποδοτικά και ας είχαν ανασφάλεια.
Άρα το κράτος, το σημερινό πλέον κράτος, ήτοι οι Συριζανέλ, τι κάνουν; Δίδουν χρήμα στους Δημοσίους Υπαλλήλους, κάποιοι εξ αυτών παίρνουν και αυξήσεις ή για τους περισσότερους, οι αμοιβές είναι στάσιμες ή ελαφρώς μειούμενες, όταν όμως στην μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, οι αμοιβές βαίνουν σαφώς επιθετικότερα μειούμενες και ως αμοιβές και ως (υπερ)φορολόγηση του μικροεπιχειρηματία, του εμπόρου, του επαγγελματία, του εργαζόμενου – στελέχους κλπ, κλπ.
Με άλλα λόγια, προκειμένου οι πονηρές κυβερνήσεις να διατηρήσουν το πελατειακό σύστημα που τις διατηρεί και εναλλάσσει στην εξουσία, αρμέγουν τον ισχνό και αδύναμο πλέον ιδιωτικό τομέα, και πλέον δεν τον αρμέγουν απλώς αλλά τον πετσοκόβουν για να τροφοδοτήσουν όσο το δυνατόν καλύτερα το πελατειακό τους κοινό, στο Δημόσιο τομέα.
Μα όσο συμβαίνει αυτό, το κράτος θα ζητά «πολλά» χρήματα που θα τα λαμβάνει κυρίως από τον ιδιωτικό τομέα, για να συντηρεί τον υπερτροφικό Δημόσιο τομέα. Ο μόνος τρόπος για να αλλάξει και να θεραπευθεί η κατάσταση, και να εξυγιανθεί άμεσα σχεδόν η ελληνική οικονομία, θα ήταν, για ίδιες πάντα εργασίες, ο μισθός στο Δημόσιο να γίνονταν μικρότερος από τον αντίστοιχο στον Ιδιωτικό τομέα. Τότε και μόνο τότε, θα έπαυε ο κόσμος να ‘κυνηγάει’ τους πολιτικούς για να τρυπώσει στο Δημόσιο, αφού στον ιδιωτικό τομέα θα μπορεί να είχε μια σχετική ανασφάλεια αφού εάν δεν κάνει καλά την δουλειά του, θα μπορούσε να απολυθεί, θα έβγαζε όμως καλύτερα χρήματα. Αυτομάτως θα έσπαζαν οι πελατειακές σχέσεις.
Αυτή θα έπρεπε να ήταν η νούμερο 1 μεταρρύθμιση που θα έπρεπε να κάνει η οικονομία μας και να την ζητούν και οι πιστωτές μας ως αναγκαία συνθήκη για να μας δανείσουν. Όμως ούτε οι κυβερνήσεις έπραξαν κάτι σχετικό (της ‘φιλελεύθερης’ ΝΔ συμπεριλαμβανομένης), ούτε και οι πιστωτές μας, που σε άλλα θέματα, θέτουν βέτο για να μας δανείσουν.
Άρα καταλαβαίνετε ότι όλοι θέλουν το κακό μας, και για την ακρίβεια επιδιώκουν να ‘σκοτώσουν’ το περίπου 60% (χονδρικά ο ιδιωτικός τομέας) για να ευημερεί το 40% (χονδρικά ο Δημόσιος τομέας). Ως πότε όμως; Μετά τους ‘ξενίζει’ η φορολογική μετανάστευση ελληνικών επιχειρήσεων, σε άλλες χώρες όπως η Κύπρος και η Βουλγαρία…
Συνεχίστε λοιπόν – το μήνυμα προς τους σημερινούς και αυριανούς κυβερνώντες – να ζείτε με το καρκίνωμα των πελατειακών σχέσεων και των υψηλότερων μισθών στο Δημόσιο τομέα εν συγκρίσει με τον ιδιωτικό τομέα και θα διαπιστώσετε ότι όχι μόνο δεν θα βελτιωθούν τα πράγματα αλλά θα γίνουμε χειρότερα κι από Βενεζουέλα…
