Αποτυχία των προγραμμάτων στην δημιουργία μόνιμων θέσεων απασχόλησης: Η πολιτεία προχωρά στην υλοποίηση πολλών προγραμμάτων τόνωσης της απασχόλησης, με επιδότηση αυτής ή των ασφαλιστικών εισφορών, αλλά μόλις το 20% των θέσεων από τα προγράμματα μετατρέπονται σε θέσ
εις μόνιμης απασχόλησης.
Αυτό έχουν αναφέρει από πλευράς υπουργείου Εργασίας, όπως επίσης ότι στόχος της πολιτείας είναι οι θέσεις που δημιουργούνται μέσω των προγραμμάτων, να καταστούν κατά το δυνατόν, μόνιμες και πλήρους απασχόλησης, σε δυνατόν υψηλότερο ποσοστό.
Ας δούμε λίγο τι συμβαίνει με όλα αυτά τα προγράμματα: Βγαίνουν προγράμματα, που επιδοτούν είτε το κόστος της ίδιας της εργασίας, είτε το ασφαλιστικό κόστος και μερικές φορές συνοδεύονται και από θεωρητική κατάρτιση. Ο στόχος βέβαια, ήταν και είναι, να υπάρξει η μεγαλύτερη δυνατή απορροφητικότητα των επιδοτούμενων εργαζομένων και μετά τη λήξη της διάρκειας της επιδότησης, ήτοι να δημιουργηθούν νέες, μόνιμες θέσεις εργασίας.
Διαφορετικά, όπως άλλωστε συμβαίνει έως σήμερα, όλα αυτά τα προγράμματα, δεν αποτελούν παρά απλώς ημίμετρα, που δεν αντιμετωπίζουν τίποτα ουσιαστικά, όταν απλώς προσφέρουν εργασία μόνο για λίγο χρόνο, έχοντας μάλιστα ένα αρκετά υψηλό κόστος, πολλών δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ.
Το κόστος των προγραμμάτων, συνεπάγεται μια σημαντική ρευστότητα ή οποία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικότερα και να διοχετευθεί στην διψούσα για ρευστότητα οικονομία μας και ίσως την βοηθούσε και στην ανάκαμψή της.
Τώρα όμως, με αυτά τα φτωχά ποσοστά απορροφητικότητας των επιδοτούμενων εργαζομένων σε θέσεις μόνιμης απασχόλησης, το μόνο που πετυχαίνουν είναι:
1) Να ανασχεθεί η άνοδος της ανεργίας, προσωρινά
2) Να καταναλωθούν, κατ’ουσίαν αντιπαραγωγικά τα χρήματα των προγραμμάτων, αφού δεν επιφέρουν ένα μόνιμο αποτέλεσμα
Μα εάν μέσα σε αυτό το δυσκολότατο οικονομικό περιβάλλον, μια επιχείρηση χρειάζονταν και άντεχε έναν ακόμα εργαζόμενο, τότε ο επιδοτούμενος ‘τρώει’ αθέμιτα την θέση από έναν μη επιδοτούμενο εργαζόμενο.
Αυτό δημιουργεί μια αρνητική στρέβλωση στην λειτουργία της αγοράς, την οποία την οποία την πληρώνουμε εμείς, οι φορολογούμενοι, το κόστος δηλαδή των προγραμμάτων και τουλάχιστον μέρος αυτών. Πληρώνουμε δηλαδή για κάτι που η επιχείρηση εφόσον είπαμε ότι θα χρειάζονταν και θα άντεχε να προσλάβει, θα το έκανε μόνη της, με δικούς της πόρους.
Εάν η επιχείρηση αυτή, χρειάζονταν από πλευράς εργασίας έναν επιπλέον εργαζόμενο αλλά δεν άντεχε οικονομικά να τον πληρώσει η ίδια, τότε προσλαμβάνει έσω των προγραμμάτων έναν επιδοτούμενο εργαζόμενο που δεν είναι κόστος για αυτήν ή είναι μικρό κόστος, αλλά αφού είπαμε ότι η επιχείρηση δεν αντέχει να επωμιστεί η ίδια το συνολικό κόστος απασχόλησής του, τότε μόλις λήξει το πρόγραμμα επιδότησης, δεν θα τον παύσει αναγκαστικά;
Σίγουρα ναι. Τότε όμως, τα χρήματα της επιδότησης για τον συγκεκριμένο εργαζόμενο και για την περίοδο της επιδοτούμενης απασχόλησης, δεν πήγαν στράφι αφού ξανακατέληξε άνεργος μετά από λίγο;
Σε αυτή την περίπτωση, εμείς οι φορολογούμενοι, δεν πληρώσαμε τουλάχιστον μέρος του κόστους του επιδοτούμενου προγράμματος απασχόλησης, για κάτι που ήταν καταδικασμένο να μην φέρει μόνιμο αποτέλεσμα, άρα πληρώσαμε για κάτι που θα χρησιμοποιήσει κάποιος πολιτικάντης, για να ισχυριστεί ότι σταθεροποίησε ή και μείωσε την ανεργία; (προσωρινά βέβαια)
Βέβαια, μέρος των προγραμμάτων, επιδοτούν ανέργους με μερικές χιλιάδες ευρώ, βοηθώντας τους να ανοίξουν μια δική τους επιχείρηση και επομένως από άνεργοι να μετατραπούν σε αυτοαπασχολούμενους μικροεπιχειρηματίες.
Ακόμα και αυτό όμως, είναι λάθος. Γιατί; Διότι σήμερα, η ρευστότητα στην αγορά, είναι ανεπαρκής σε σχέση με τις γενικότερες ανάγκες. Όντας ανεπαρκής, η διοχέτευσή της κατευθύνεται αναγκαστικά, προς προϊόντα και υπηρεσίες που η ζήτησή τους είναι ανελαστική · στην περίπτωση της χώρας μας, σχετικά ανελαστική είναι η ζήτηση στο θέμα του φαγητού (π.χ. σουβλάκια) και καφέ, ως ο κατεξοχήν παραδοσιακός ελληνικός τρόπος διασκέδασης και χαλάρωσης.
Γράψαμε ότι και στο θέμα του φαγητού και καφέ η ζήτηση είναι σχετικά ανελαστική, διότι και εκεί, παραμένει μεν ζήτηση, μειωμένη δε (παράδειγμα: μπορεί κάποιος προ κρίσεως να περνούσε από το σουβλατζίδικο της γειτονιάς του 4 φορές μηνιαίως και τώρα να περνάει δύο και με μειωμένη κατανάλωση), επομένως η ζήτηση είναι σχετικά ανελαστική αφού λόγω της δραματικής μείωσης του εισοδήματος, η ζήτηση και σε αυτούς τους τομείς, έχει περιοριστεί.
Ας πούμε λοιπόν ότι κάποιος άνεργος, εκμεταλλεύεται ένα πρόγραμμα επιδότησης για άνοιγμα επιχείρησης και ανοίγει ένα σουβλατζίδικο ή ένα καφέ. Επειδή η αγορά όμως είναι έντονα υφεσιακή, δεν θα αυξηθεί η κατανάλωση, αντιθέτως αναφέραμε το πώς η κατανάλωση ακόμα και σε αυτά τα είδη με σχετικά ανελαστική ζήτηση, μειώνεται.
Υπ’αυτές τις συνθήκες είναι δεδομένο ότι ανοίγοντας ένα νέο επιδοτούμενο σουβλατζίδικο ή ένα νέο επιδοτούμενο καφέ, ακόμα και αν καταφέρει το συγκεκριμένο να διαφοροποιηθεί θετικά έναντι του ανταγωνισμού και να επιβιώσει, θα κόψει σε κίνηση και κατανάλωση από κάποια άλλη ομοειδή επιχείρηση, η οποία θα κλείσει.
Συνεπώς, βλέποντας τα πράγματα από την οπτική της καταπολέμησης της ανεργίας, τα επιδοτούμενα προγράμματα δεν φέρουν αποτέλεσμα διότι ακόμα και εάν η νέα επιδοτούμενη επιχείρηση διατηρηθεί στην αγορά και επιβιώσει, θα κλείσει μία άλλη ομοειδής, επομένως θα απασχοληθούν δυο άτομα στην νέα επιδοτούμενη επιχείρηση, θα χάσουν την δουλειά τους δύο, από την ομοειδή μη επιδοτούμενη επιχείρηση που θα κλείσει.
Θα πει κάποιος όμως, ότι θα μπορούσε ο επιδοτούμενος άνεργος για άνοιγμα νέας επιχείρησης, να μην ανοίξει σουβλατζίδικο ή καφέ και να ανοίξει κάτι άλλο. Μα το «κάτι άλλο», κατά κανόνα, ως προϊόν ή υπηρεσία θα έχει ελαστικότερη ζήτηση και επομένως σε μια αγορά με ανεπαρκή ρευστότητα, αυτή η άλλη επιχείρηση δεν θα έχει καν πελάτες, ενώ ανοίγοντας ένα σουβλατζίδικο ή καφέ, μπορεί, χωρίς βέβαια να υπάρχει σιγουριά, να διεκδικήσει πελάτες. Και βέβαια η αγορά ορίζεται από τον / τους κανόνες και όχι από τις εξαιρέσεις. Εξαιρέσεις μπορεί να βρεθούν, π..χ. μια καινοτόμος ιδέα που να μπορεί να λειτουργήσει εντός μιας niche market (μικρή εξειδικευμένη αγορά), αλλά αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνει σε ολόκληρη την αγορά και οικονομία. Είναι φύσει αδύνατον. Και καλώς ή κακώς, η αγορά και η γενικότερη οικονομία, κινείται αναλόγως του πως κινούνται τα συνθετικά της στοιχεία και τα συνθετικά της στοιχεία είναι αυτά που εντάσσονται στον κανόνα και όχι στην όποια πιθανή εξαίρεση.
Μόλις αναλύσαμε γιατί όλα αυτά τα επιδοτούμενα προγράμματα τόνωσης της απασχόλησης και μετατροπής ανέργων σε αυτοαπασχολούμενους, είναι καταδικασμένα στην αποτυχία εντός ενός τόσο υφεσιακού περιβάλλοντος σαν αυτού της Ελλάδος.
Και γιατί είναι τόσο έντονα υφεσιακό το περιβάλλον στην ελληνική οικονομία; Εξ’αιτίας αφενός της σταθερής πολιτικής μείωσης των μισθών και συντάξεων και γενικότερα των αποδοχών και εισοδήματος, αφετέρου της υπερφορολόγησης.
Για όσο καιρό δεν θεραπεύονται αυτές οι δύο θεμελιώδεις αιτίες ύφεσης, μην περιμένετε την αγορά να ανακάμψει και εννοείται, ούτε και σημαντική πτώση της ανεργίας μην προσμένετε · μονάχα πρόσκαιρη πτώση, που οι φορολογούμενοι θα την έχουν πληρώσει ακριβά, μέσω των επιδοτούμενων προγραμμάτων.
>>>•<<<
Ίσως σας ενδιαφέρουν και τα ακόλουθα άρθρα:
✎ Ενίσχυση της απασχόλησης με 7 προγράμματα
✎ Υποβολή Αιτήσεων σε Πρόγραμμα του ΟΑΕΔ που επιδοτεί με €10.000
