Η οικονομία της χώρας, μετά τη σταθεροποίηση του 2014, έχει επιστρέψει και παραμένει στην ύφεση.
Το οικονομικό κλίμα και οι επιχειρηματικές προσδοκίες επιδεινώθηκαν.
Η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας συνεχώς υποχωρεί.
Το βιοτικό επίπεδο των πολιτών διαρκώς συρρικνώνεται, κυρίως λόγω της επιβολής νέων άμεσων και έμμεσων φόρων.
Τα “λουκέτα” στην αγορά και η “επιχειρηματική μετανάστευση” πολλαπλασιάζονται.
Περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων εξακολουθούν να υπάρχουν.
Η “εσωτερική στάση πληρωμών” συνεχίζει να υφίσταται, με τη δημιουργία μιας νέας γενιάς ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου.
Ενώ δημιουργούνται και μια σειρά από “ωρολογιακές βόμβες” στα θεμέλια της οικονομίας, με την αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών των πολιτών, την κατάρρευση των εσόδων των ασφαλιστικών ταμείων, τη διόγκωση των “κόκκινων δανείων” και τα προβλήματα ρευστότητας σε δημόσιους φορείς, όπως είναι η Δ.Ε.Η. και οι αστικές συγκοινωνίες.
Και σε αυτά έρχονται να προστεθούν εξωγενείς αβεβαιότητες, που ενισχύουν τους καθοδικούς κινδύνους στην πορεία της ελληνικής οικονομίας.
Στα ίδια συμπεράσματα καταλήγει και η πρώτη Εξαμηνιαία Έκθεση του Ελληνικού Δημοσιονομικού Συμβουλίου (όπως κατέληγε και η πρόσφατη Έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή), η οποία εκφράζει επιφυλάξεις για το ύψος της ανόδου του Α.Ε.Π., της ιδιωτικής κατανάλωσης και της απασχόλησης και διατυπώνει προβληματισμούς για το ακολουθούμενο μίγμα δημοσιονομικής πολιτικής, το οποίο στηρίζεται κατά 80% στην αύξηση των εσόδων, με την υπερφορολόγηση νοικοκυριών και επιχειρήσεων.
Σε ό,τι αφορά την Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία ουσιαστικά επαναλαμβάνει τις προβλέψεις του 3ου Μνημονίου, αφού η Κυβέρνηση την υιοθετεί και την επικαλείται, θα πρέπει να πράξει το ίδιο και για την αντίστοιχη Έκθεση του 2014.
Όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προέβλεπε ανάπτυξη 2,9% για το 2015 και η χώρα, με αποκλειστική ευθύνη της σημερινής Κυβέρνησης, επέστρεψε σε ύφεση 0,2%.
Και όταν προβλέπει ανάπτυξη πάνω από 3% για το 2016 και η χώρα σέρνεται στην ύφεση και φέτος.
Είναι σαφές ότι χρειάζεται πολιτική αλλαγή.
Με εμπροσθοβαρή υλοποίηση διαρθρωτικών αλλαγών, με αλλαγή της δημοσιονομικής πολιτικής στην κατεύθυνση σταδιακής μείωσης της φορολογικής επιβάρυνσης των πολιτών, με αναπροσαρμογή των μεσο – μακροπρόθεσμων δεσμεύσεων για τα πρωτογενή πλεονάσματα.
Αυτά όμως προϋποθέτουν μία Κυβέρνηση αποτελεσματική και αξιόπιστη, που θα ισορροπεί μεταξύ οικονομικής αποτελεσματικότητας και κοινωνικής Δικαιοσύνης.
Και η παρούσα Κυβέρνηση, όπως καθημερινά αποδεικνύεται, αδυνατεί αυτά να τα επιτύχει.
