Από τους λιγοστούς που υποστηρίζουν τη Συμφωνία με την Μακεδονία, παρατηρούμε δύο βασικά επιχειρήματα:
1. Ότι και παλαιότερα που υπήρχε η ενιαία Γιουγκοσλαβία, στους χάρτες αυτής, παρουσιάζονταν το νότιο ομόσπονδο κρατίδιό της ως Μακεδονία, ακόμα και σε ελληνικά έγγραφα, βιβλία κλπ, χωρίς να εγείρεται από τις τότε ελληνικές κυβερνήσεις κανένα θέμα, και λένε οι υποστηρικτές της σημερινής Συμφωνίας, ότι ουσία, οι ελληνικές κυβερνήσεις από παλαιά, είχαν στην πράξη συναινέσει στην ονομασία της περιοχής αυτής ως Μακεδονία – και προσθέτουν οι υποστηρικτές της σημερινής Συμφωνίας: γιατί λοιπόν σήμερα διαμαρτύρονται, όταν από παλαιότερα οι ελληνικές κυβερνήσεις δέχονταν τη νότια Περιφέρεια της Γιουγκοσλαβίας ως Μακεδονία; Δεν δικαιούνται να ομιλούν!
2. Ότι γύρω στις 142 χώρες διεθνώς, έχουν αναγνωρίσει για τις διμερείς τους σχέσεις την ΠΓΔΜ, ως Μακεδονία.
Και βάσει των παραπάνω δύο επιχειρημάτων, λένε οι υποστηρικτές της σημερινής Συμφωνίας, ότι όταν από όλον τον κόσμο λέγονται ήδη Μακεδονία, τώρα που θα λέγονται Βόρεια Μακεδονία, είναι μια win – win κατάσταση διότι κερδίζει η Ελλάδα αφού αντί για σκέτη Μακεδονία τώρα θα ονομάζονται Βόρεια Μακεδονία, κερδίζει και η ΠΓΔΜ διότι επιλύοντας το θέμα που είχε με την χώρα μας, κρατάει τον όρο Μακεδονία με την πολιτιστική χροιά που έχει.
Για να γίνει αντιληπτό το στρεβλό των παραπάνω επιχειρημάτων, θα δώσουμε ένα παράδειγμα.
Το παράδειγμα αυτό θα καταδεικνύει το πόσο έντονα διαφέρει να ονομάζεται Μακεδονία αλλά να υπάρχει κράτος Γιουγκοσλαβία, από το να είναι Μακεδονία ως ανεξάρτητο κράτος. Ποιο το παράδειγμα;
Η Γαλλία εκ των Περιφερειών της, έχει και την Βρετάνη. Για όσους δεν γνωρίζουν, δεν απαοτελεί απλώς μια συμπτωματική ηχητική ομοιότητα, αλλά οι κάτοικοι της (γαλλικής) Βρετάνης έχουν παρόμοιο πολιτισμικό πλαίσιο και ιστορία, με αυτούς της Μεγάλης Βρετανίας. Εάν κάποια στιγμή η Βρετάνη, ανεξαρτοποιούνταν, υπάρχει περίπτωση η Μεγάλη Βρετανία, να την αναγνώριζε ως ανεξάρτητο κράτος; Το παράδειγμα έχει τις ακριβώς ίδιες αναλογίες με τα της σκοπιανής Μακεδονίας και της κατάστασής της όταν ήταν ομόσπονδο κρατίδιο – περιφέρεια της Γιουγκοσλαβίας, και την σκοπιανής Μακεδονίας σήμερα ως ανεξάρτητο κρατίδιο.
Πάλι, εάν η γαλλική Βρετάνη ανεξαρτοποιούνταν, μπορεί π.χ. 140 κράτη παγκοσμίως, να την αναγνώριζαν ως Βρετάνη. Από την στιγμή όμως που δεν θα την αναγνώριζε η Μεγάλη Βρετανία, θα είχε θέμα και θα εξακολουθούσε να έχει για όσο καιρό η Μεγάλη Βρετανία δεν την αναγνώριζε.
Διότι εντέλει σε τέτοια ζητήματα, δεν είναι το πλήθος των χωρών που αναγνωρίζουν το νέο κράτος, αλλά το παλαιότερο κράτος το οποίο έχει θέμα με το νεότερο. Αυτό έχει αυξημένη βαρύτητα.
Και γιατί έχει αυξημένη βαρύτητα; Διότι οι αναγνωρίσεις του πλήθους των χωρών, γίνονται και μόνο για τις μεταξύ τους διμερείς σχέσεις, ενώ όσο η παλαιότερη χώρα έχει θέμα, η επίσημη ονομασία δεν μπορεί να είναι αυτή που όλο αυτό το πλήθος των χωρών, αναγνωρίζει (τονίζουμε για τις διμερείς τους σχέσεις). Γι’ αυτό είναι αυξημένης βαρύτητος, να αναγνωρίσει το νέο κράτος, το παλαιότερο που έχει μαζί του θέμα.
Και βεβαίως στο παράδειγμα που δώσαμε, του εάν η γαλλική Βρετάνη ανεξαρτοποιούνταν, και που είναι σαφές ότι η Μεγάλη Βρετανία δεν θα την αναγνώριζε, φαντάζομαι το κατανοούν καλά όλοι, οι λίγοι που σήμερα υποστηρίζουν την Συμφωνία για το σκοπιανό.
Οι υποστηρικτές λοιπόν της Συμφωνίας, ας μην καταφεύγουν σε ελαφρές σοφιστίες. Μπορεί παλαιά, όντως η νότια Περιφέρεια της Γιουγκοσλαβίας να ονομάζονταν Μακεδονία και να μην υπήρχαν αντιδράσεις από ελληνικής πλευράς, όμως ακριβώς, τότε υπήρχε Γιουγκοσλαβία. Ως κρατική οντότητα, προς τα έξω, παρουσιάζονταν η Γιουγκοσλαβία και όχι ξεχωριστά η Σερβία, η Κροατία ή η Μακεδονία (τους). Υπάρχει τεράστια διαφορά από το να είναι ανεξάρτητο κράτος, η ίδια η Μακεδονία (τους).
Δείτε επιπλέον και τις σύγχρονες ΗΠΑ: και αυτό το κράτος, αποτελείται από άλλα ομόσπονδα, τις Πολιτείες. Κάνει καμία από τις Πολιτείες εξωτερική πολιτική δική της; Ή κάνουν ενιαία οι ΗΠΑ ως ένα κράτος;
Δεν είχε λοιπόν καθόλου την ίδια βαρύτητα με την σημερινή κατάσταση, διότι ακριβώς τότε, η Μακεδονία (τους) ήταν εντός της Γιουγκοσλαβίας, ως ουσιαστικά μια Περιφέρεια.
Εάν η Γιουγκοσλαβία τότε, εκδήλωνε διεκδικήσεις προς την Ελλάδα με αφορμή την Μακεδονία (της), να είστε σίγουροι ότι θα είχε λάβει από τις τότε ελληνικές κυβερνήσεις τις πρέπουσες απαντήσεις, όμως η Γιουγκοσλαβία ως ενιαίο κράτος, δεν διεκδίκησε τίποτα από εμάς σε εκείνα τα ‘νεότερα’ χρόνια.
Η τότε κατάσταση συνεπώς είχε “ελαφρύτητα” έως και “αδιαφορία” διότι η Μακεδονία (τους) ως μέλος της Γιουγκοσλαβίας, δεν ασκούσε δική της εξωτερική πολιτική, ενώ τώρα έχει “βαρύτητα” καθώς είναι ανεξάρτητο κράτος, και ασκεί την δική της εξωτερική πολιτική, σύμφωνα με τα δικά της ιδιαίτερα συμφέροντα. Και εμείς, με την Συμφωνία τους προσφέρουμε μια καλή λύση για αυτούς, και εμείς τι παίρνουμε;;; …
Να σημειώσουμε σχετικά και να υπενθυμίσουμε τέλος, ότι η Μεγ. Βρετανία έφτασε στο σημείο να κάνει πόλεμο για τα Φώκλαντ, μια συστάδα νησιών, που ήταν διαφιλονικούμενο έδαφος, και οι Αργεντίνοι τα θεωρούν δικά τους. Και η Μεγ. βρετανία έκανε πόλεμο, και ας βρίσκονταν αυτά τα νησιά, δίπλα στην Αργεντινή και στην άλλη άκρη του κόσμου σε σχέση με την Βρετανία. Με αυτό βεβαίως, δεν προτείνουμε πόλεμο με την ΠΓΔΜ, αλλά δείχνουμε που μπορούν να φτάσουν τα σοβαρά κράτη, προκειμένου να υπερασπιστούν τα εθνικά τους δίκαια και συμφέροντα.
Διαβάστε επίσης:
Μια ψύχραιμη ματιά για τα “λειτουργικά”της Συμφωνίας για το σκοπιανό από τον κ. Κορκίδη
