Μην ξαφνιαστείτε εάν τα κακά της Ελλάδος επιβιώσουν και από το πέρασμα της Τρόικα. Ο γνωστός αρθρογράφος των Financial Times, Tony Barber, έγραψε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τα της Ελλάδος.
Λέει λοιπόν ότι με μια πρώτη ματιά, δείχνει παράξενο που η Ελλάδα βιάζεται να εξέλθει του προγράμματος στήριξής της από την Τρόικα από το οποίο εξαρτάται από το 2010. Είναι ενδεικτικό ότι το επιτόκιο στο 10ετές ομόλογο της Ελλάδος έχει ανέλθει πάνω από το 9% κατά τις τελευταίες εβδομάδες.
Ακόμα και στο 7%, η αγορά θα χρηματοδοτούσε την Ελλάδα με κόστος για τη χώρα πολύ μεγαλύτερο από αυτό που δανείζεται από τους επίσημους πιστωτές της. Σαν ένας σπρίντερ που πέφτει στο τελευταίο εμπόδιο, η Ελλάδα διακινδυνεύει να ‘ακυρωθεί’ επειδή θέλει να κερδίσει το χρονόμετρο (δηλαδή να εξέλθει πρόωρα από το πρόγραμμα στήριξης).
Για την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά ωστόσο, αυτό δεν είναι κυρίως χρηματοοικονομικό ζήτημα. Είναι θέμα εθνικής ακεραιότητας και όπως αναμένεται σε μια δημοκρατία, είναι ζήτημα και πολιτικών υπολογισμών.
Οι κραυγές για την αποκατάσταση της εθνικής αξιοπρέπειας και ακεραιότητας υπερισχύουν από το πως οι Έλληνες δέχονται και διαχειρίζονται το πακέτο στήριξης που τους παρέχει η Τρόικα. Το κοινωνικό και οικονομικό κόστος της διάσωσης, από την μαζική ανεργία και το κλείσιμο των επιχειρήσεων, είναι υπερβολικά υψηλό.
Ο πολιτικός υπολογισμός συνίσταται στο ότι εάν η Ελλάδα απελευθερωθεί από τα Μνημόνια, η κυβέρνηση μπορεί να κερδίσει στην Βουλή τους ψήφους που απαιτούνται, όπως αναμένεται τον Φεβρουάριο, προκειμένου να εκλέξει τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αυτό θα της επιτρέψει να ολοκληρώσει την τετραετία και να δώσει μάχη για να κερδίσει την επανεκλογή τον Ιούνιο του 2016, από μια θέση σχετικής ισχύος.
Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι η κυβέρνηση Σαμαρά είναι συμμαχία που ελέγχει 154 βουλευτές και απέχει πολύ από τους 180 που απαιτούνται για να εκλεγεί ο επόμενος Πρόεδρος.
Εάν η κυβέρνηση πέσει προσεχώς (με το θέμα του Προέδρου), θα γίνουν αναγκαστικά εκλογές. Αυτό δεν αποτελεί επιθυμία του Σαμαρά, αλλά θεωρείται ότι το κόμμα του, η ΝΔ ίσως τα πάει καλά, εάν η κοινωνία γνωρίζει ότι επίκειται έξοδος από τα Μνημόνια.
Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν ωστόσο ότι ο νικητής των εκλογών εάν αυτές γίνουν σύντομα, θα είναι ο Σύριζα, ένα ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα, σήμερα αξιωματική αντιπολίτευση, που εναντιώνεται στα Μνημόνια, τα μέτρα αυστηρής λιτότητας και τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις (εννοεί αυτές που ζητούν τα Μνημόνια και οι πιστωτές).
Ωστόσο, ακόμα και εάν κερδίσει ο Σύριζα, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, είναι αβέβαιον κατά πόσο θα πετύχει αυτοδυναμία, έτσι ώστε να μπορεί και να κυβερνήσει με μια σχετική άνεση.
Είναι πολύ λογικό ότι η πίεση που θα ασκηθεί στον Σύριζα από τους συμμάχους του στην κυβέρνηση αλλά και από τις χρηματαγορές, ότι θα ωθήσουν τον ηγέτη του Σύριζα, Αλέξη Τσίπρα, σε κάποιον συμβιβασμό με την Τρόικα. Εάν γίνει έτσι, η Ελλάδα κυβερνώμενη από μια κυβέρνηση Σύριζα συν συμμάχους, δεν θα οδηγηθεί σε δρόμους δημοσιονομικής απερισκεψίας, ούτε και ατέλειωτης αυστηρής λιτότητας αλλά σε πολιτικές που θα οδηγούνται σε κάποιο βαθμό, από μια αίσθηση οικονομικής υπευθυνότητας.
Ο Αλ. Τσίπρας έχει πολλάκις αναφέρει ότι θέλει να μείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη – μια στάση που αυτομάτως βάζει περιορισμούς στην υλοποίηση ενός αμιγώς αριστερού προγράμματος. Για τον Σαμαρά, μια νίκη Σύριζα στις εκλογές, θέτει σε κίνδυνο, όλα όσα έχει καταφέρει να πετύχει η κυβέρνησή του στα πλαίσια των προσπαθειών αποκατάστασης του καλού ονόματος και καλού προσώπου της Ελλάδος στο εξωτερικό.
Στο τέλος, αυτό που είναι σημαντικό για την Ελλάδα δεν είναι εάν ο Σαμαράς παραμείνει πρωθυπουργός ή τον αντικαταστήσει ο Αλ. Τσίπρας. Είναι εάν στα σχεδόν πέντε χρόνια που η Τρόικα εμπλέκεται στα της Ελλάδος, εάν κατάφεραν πραγματικά να εκσυγχρονίσουν την πολιτική κουλτούρα και την αντιμετώπιση του κόσμου απέναντι στα της ελληνικής πολιτείας.
Η κρίση ήταν αποτέλεσμα του συστήματος πελατειακών σχέσεων, διαφθοράς και μη αξιοκρατικού πλουτισμού, που αναπτύχθηκε στην Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 με το κόμμα του ΠΑΣΟΚ αλλά και της ΝΔ. Αλλά είναι ανώφελο να αρνηθεί κανείς ότι η διαφθορά στον δημόσιο τομέα και του πατροναρίσματος των δομών του κράτους, δεν επιμένουν σήμερα.
Στον ιδιωτικό τομέα, εν τω μεταξύ, οι πλούσιοι Έλληνες (όσοι είναι αυτοί) δεν έκαναν θυσίες για να βοηθήσουν τη χώρα τους τη στιγμή της ανάγκης, εξασφαλίζοντας το εντονότερο χτύπημα της κρίσης, στην μεσαία τάξη όπως και στις χαμηλότερες.
Το σύστημα πελατειακών σχέσεων, ο ατομισμός των πλουσίων, επιβίωσαν σε όλον τον 20ο αιώνα – δυο παγκόσμιους πολέμους, ξένη κατοχή, εμφύλιο πόλεμο και ένα εγχώριο στρατιωτικό πραξικόπημα. Μην ξαφνιαστείτε εάν επιβιώσουν και από το πέρασμα της Τρόικα, επίσης, αφού τα τελευταία αυτά ξένα αφεντικά της Ελλάδος, φύγουν από την χώρα.
>>>•<<<
Ίσως σας ενδιαφέρει το ακόλουθο άρθρο:
✎ Επιστημονική τεκμηρίωση ότι ο τύμβος Καστά έχει ‘πλούσιο’ περιεχόμενο
Δείτε Σεμινάρια που μπορούν να ενδυναμώσουν την ανταγωνιστικότητά σας
