Λόγω της κρίσης και βαθύτατης ύφεσης της οικονομίας, όπως και της ολοένα μεγαλύτερης γήρανσης του πληθυσμού, οι νέοι εργαζόμενοι θεωρούν ότι μπορεί και να δουλεύουν, ίσως και για όλη τους την ζωή.
Σύμφωνα με στοιχεία του ManPower Group, τα οποία δημοσίευσε το Bloomberg και αφορούν μελέτη για όλο τον κόσμο, η χώρα μας έρχεται τρίτη, καθώς ποσοστό 15% των Millennials (ήτοι αυτοί που ενηλικιώθηκαν περί της στροφής του αιώνος και κατ’ουσίαν, οι νέοι εργαζόμενοι) θεωρεί ότι δεν θα πάρει ποτέ σύνταξη.
Μας περνάνε μονάχα από την Κίνα και την πρώτη Ιαπωνία, η οποία έχει ήπια αλλά μακρόχρονη ύφεση – στασιμότητα στην οικονομία της και μεγάλο πρόβλημα γήρανσης του πληθυσμού της.
Επιστρέφοντας μάλιστα στην Ελλάδα, που μας αφορά εντονότερα, εμείς ως TaxCoach, θα σχολιάσουμε ότι είναι κρίμα να υπάρχει ο κίνδυνος μη συνταξιοδότησης, δεδομένου ότι οι ασφαλιστικές εισφορές που πληρώνει ένας εργαζόμενος μόνο χαμηλές δεν είναι – άλλωστε η σύνταξη είναι μια υποχρέωση του οποιουδήποτε κράτους προς τους πολίτες του από την στιγμή που πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές επί σειρά πολλών ετών. Αλλά στην περίπτωση της χώρας μας, η ‘μαύρη τρύπα’ της χρεοκοπίας του Δημοσίου, κατάπιε δυστυχώς και τον ιδιωτικό τομέα· τον ιδιωτικό τομέα που ήταν αυτός που παρήγαγε – και έτσι συμβαίνει σε κάθε χώρα – πλούτο. Η κρατική δραστηριότητα είναι χρήσιμη και γι’αυτό υφίσταται σε όλα τα κράτη, αλλά δευτερευόντως και πρέπει να δρα υποστηρικτικά προς το οικονομικό σύστημα και ανάπτυξη, διότι διαφορετικά, θα πετύχει τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα, ήτοι θα δράσει περιοριστικά επί της οικονομικής δραστηριότητας.
Και στην Ελλάδα πάλι δυστυχώς, η βασικότερη ίσως στρέβλωση οικονομικής φύσεως, δεν διορθώθηκε με τα μνημόνια, ούτε καν ‘βελτιώθηκε’. Ποια είναι αυτή η θεμελιώδης στρέβλωση;
Ότι για μια ίδια θέση εργασίας, στο Δημόσιο, θα πρέπει να πληρώνεται λιγότερο συγκριτικά με την ίδια θέση εργασίας στον Ιδιωτικό τομέα. Γιατί;
Διότι εάν για την ίδια εργασία, πληρώνεσαι περισσότερα και έχεις και ασφάλεια, δεν θα επιδιώξεις να εκμεταλλευθείς αυτή την δυνατότητα, αντί της άλλης, ήτοι να πληρώνεσαι λιγότερα και να έχεις και μεγαλύτερη ανασφάλεια; Διότι αυτό συμβαίνει στον ιδιωτικό τομέα: πληρώνονται λιγότερο και ο κίνδυνος (απόλυσης) είναι υπαρκτός· αντιθέτως, στο Δημόσιο, ακόμα και σήμερα, στα μνημονιακά χρόνια, ουσιαστικό κίνδυνο απόλυσης δεν αντιμετωπίζουν (είναι σχεδόν μηδενικός) και αμείβονται και καλύτερα.
Μα αν είναι, για την ίδια δουλειά πάντα, να λαμβάνω και καλύτερη αμοιβή και να μην διατρέχω κίνδυνο (απόλυσης), πείτε μας τότε, ποιο είναι το κίνητρο για να εργαστώ, να είμαι παραγωγικός και ευσυνείδητος στην εργασία μου; Κανένα τέτοιο κίνητρο δεν υπάρχει και γι’αυτό ο Δημόσιος τομέας, είναι – ως σύνολο – αντιπαραγωγικός και σπάταλος.
Επιπλέον, το Δημόσιο από τον Ιδιωτικό τομέα πληρώνεται – και αυτό από μόνο του, θα έπρεπε να λειτουργεί περιοριστικά σε σχέση με τις αμοιβές (σε ίδιες εργασίες) μεταξύ Δημοσίου και Ιδιωτικού τομέα: Πως είναι δυνατόν να αμείβεσαι καλύτερα από αυτόν που σε πληρώνει; Δεν είναι λογικό.
Σε καμία χώρα του κόσμου, δεν συμβαίνει, για ίδιες τονίζουμε εργασίες – να πληρώνονται στο Δημόσιο (που σε όλες τις χώρες παρέχει ασφάλεια) περισσότερο από ό,τι στον Ιδιωτικό τομέα. Προσέξτε, δεν λέμε ότι πρέπει να μειωθεί ο αριθμός των ΔΥ, ο οποίος δεν είναι πλέον μεγάλος στη χώρα μας. Πρέπει όμως να μειωθούν αισθητά οι αμοιβές τους, έτσι ώστε οι αντίστοιχες εργασίες στον ιδιωτικό τομέα να γίνουν οικονομικά ελκυστικότερες και ο κόσμος, να προτιμά να εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα, παρά τον αυξημένο κίνδυνο. Μόνο έτσι, θα θεραπευθεί το Δημόσιο.
Αλλά δυστυχώς, όλα αυτά τα μνημονιακά χρόνια, αντί να αμβλυνθεί η ψαλίδα των μισθών μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, μεγάλωσε. Μπορεί να συνέβησαν μειώσεις στις αμοιβές και στο Δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα αλλά επειδή στον ιδιωτικό τομέα ήταν επιθετικότερες, η ψαλίδα αντί να μειωθεί, αυξήθηκε, έτσι ώστε σήμερα να είναι ακόμα ελκυστικότερο να εργάζεται κανείς στο Δημόσιο από ό,τι ήταν π.χ. πριν 7 – 8 χρόνια.
Εάν δεν θεραπευθεί αυτή η στρέβλωση, τότε ακόμα και εάν μας χαρίζανε το σύνολο του Δημοσίου Χρέους, σύντομα λόγω των καλύτερων αμοιβών στο Δημόσιο, θα προσέλκυαν ολοένα και περισσότερο κόσμο, που οι κυβερνήσεις στα πλαίσια της ‘καταπολέμησης της ανεργίας’ θα προσλάμβαναν (στο βάθος όμως για τις πελατειακές σχέσεις θα το έκαναν), με αποτέλεσμα μετά από λίγο, το Δημόσιο να καταστεί και πάλι ελλειμματικό και συνεπώς θα δημιουργούνταν η ανάγκη νέου δανεισμού. Με άλλα λόγια θα επιστρέφαμε σύντομα, στην ανάγκη δανεισμού.
Πάλι δυστυχώς, έως σήμερα, καμία από τις κυβερνήσεις που πέρασαν από την Ελλάδα, και ιδίως κατά τα τελευταία χρόνια των μνημονίων, δεν φαίνεται να είναι πρόθυμη να καταστήσει το Δημόσιο έναν ολιγότερο ελκυστικό τομέα για να εργάζεται κανείς.
Θα πάρουν λοιπόν ποτέ σύνταξη οι νέοι εργαζόμενοι; Με ένα τόσο παρανοϊκό και σπάταλο και αντιπαραγωγικό κράτος;
>>>•<<<
