Φρένο από το ΣτΕ στο ανεξέλεγκτα ‘μακρύ χέρι’ του Δημοσίου: Δύο αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) δημιουργούν το ‘πλέγμα’ συγκράτησης του Δημοσίου σε αυθαίρετες κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων οφειλετών του, κατά τις ορέξεις του.
Αναλυτικότερα, η Ολομέλεια του ΣτΕ με την υπ’ αριθμ. 3316/2014 απόφασή της, βάζει φραγμό στην καταχρηστική και μαζική προσφυγή, στη δέσμευση τραπεζικών λογαριασμών, άνευ κριτηρίων και αυστηρών προϋποθέσεων.
Βάσει της απόφασης αυτής, διαπιστώνεται ότι το μέτρο της δέσμευσης τραπεζικών λογαριασμών συνεπάγεται σοβαρή επέμβαση σε συνταγματικώς προστατευόμενα αγαθά του προσώπου, καθώς για όσο χρόνο διαρκεί η δέσμευση, το ελεγχόμενο πρόσωπο στερείται της δυνατότητας χρήσεως και διαθέσεως των περιουσιακών στοιχείων του, με αποτέλεσμα να προσβάλλεται η οικονομική του ελευθερία.
Το γεγονός της διατήρησης των περιουσιακών στοιχείων του ελεγχομένου, με σκοπό την ικανοποίηση των αξιώσεων του Δημοσίου σε περίπτωση διαπίστωσης της παραβάσεως, δεν αρκεί για να καταστήσει συνταγματικώς ανεκτή τη ρύθμιση, διότι πρέπει να καθορίζει με σαφή και συγκεκριμένο τρόπο τις προϋποθέσεις επιβολής του μέτρου, τη διαδικασία επιβολής και άρσης της δέσμευσης, τη διάρκεια και την έκταση του επιβαλλόμενου ελέγχου, ώστε να συμφωνεί με τις επιταγές της αρχής του κράτους δικαίου.
Επίσης με την υπ’ αριθμ. 3174/2014 απόφαση της Ολομελείας του ΣτΕ, κρίθηκε αντισυνταγματική η παράταση του χρόνου παραγραφής φορολογικών αξιώσεων του Δημοσίου (που είχαν παραγραφεί).
Στην απόφαση αυτή περιγράφεται ότι επειδή η πρόβλεψη στον νόμο ότι με την πάροδο ορισμένου χρονικού διαστήματος παραγράφεται η αξίωση του Δημοσίου για τη βεβαίωση και επιβολή συγκεκριμένου φόρου συνιστά, ουσιαστικό στοιχείο της οικείας φορολογικής ενοχής.
Μετά τη συμπλήρωση επομένως, του εν λόγω διαστήματος και τη συνακόλουθη παραγραφή των αντίστοιχων φορολογικών αξιώσεων, νομοθετική ρύθμιση η οποία θα «παρέτεινε», ως προς τις αξιώσεις αυτές, το χρόνο της παραγραφής, τροποποιώντας έτσι αναδρομικά, εις βάρος των φορολογουμένων, το νομοθετικό καθεστώς βάσει του οποίου είχε λήξει η υποχρέωσή τους, θα έρχονταν σε σύγκρουση με διάταξη του Συντάγματος, που απαγορεύει την αναδρομική νομοθετική διαμόρφωση του ουσιαστικού περιεχομένου των φορολογικών σχέσεων, εφόσον άγει σε επιβάρυνση της θέσης των φορολογουμένων, η δε ισχύς της οικείας αναδρομικής διατάξεως εκτείνεται πέραν του οικονομικού έτους που προηγείται της δημοσιεύσεώς της.
Κατά συνέπεια, διάταξη νόμου περί «παραστάσεως», κατά τ’ ανωτέρω, του χρόνου παραγραφής φορολογικών αξιώσεων οι οποίες ήταν ήδη παραγεγραμμένες κατά τη δημοσίευση του νόμου αυτού και των οποίων η έναρξη της παραγραφής είναι προγενέστερη του προηγούμενου της δημοσιεύσεως οικονομικού έτους, θα ήταν ανίσχυρη ως αντικείμενη στις πιο πάνω συνταγματικές διατάξεις.
Βάσει των δύο αυτών αποφάσεων του Ανώτατου Ακυρωτικού Δικαστηρίου της χώρας, είναι σαφές ότι πλέον το κράτος προκειμένου να είναι σύννομο, πρέπει να ακολουθεί μία διαδικασία όπου έχει απαιτήσεις εισπρακτικού χαρακτήρα έναντι πολιτών: θα πρέπει να έχει κοινοποιηθεί ειδοποιητήριο στον οφειλέτη, ο οφειλέτης να έχει το δικαίωμα της ακρόασης προκειμένου να εκφράσει πιθανές αντιρρήσεις του και τις οποιεσδήποτε νομικές ενστάσεις του.
Σε κάθε περίπτωση βέβαια, το ΣτΕ με αυτές τις δύο αποφάσεις του, θέτει κάποιο νομικό φρένο στο κράτος όμως προκειμένου να κινηθεί νομικώς κάποιος οφειλέτης του κράτους και να προστατεύσει εαυτόν, θα πρέπει ο ίδιος να έχει την άνεση να το κάνει (δηλαδή χρήμα) καθώς οι μικροί οφειλέτες δεν διαθέτουν την οικονομική άνεση να κυνηγήσουν δικαστικά το κράτος που αυθαιρετεί και αυθαιρετεί διότι μένει ατιμώρητο.
>>>•<<<
Ίσως σας ενδιαφέρουν και τα ακόλουθα άρθρα:
✎ Παράνομη έκρινε το ΣτΕ την δέσμευση από πλευράς Δημοσίου, τραπεζικών λογαριασμών
✎ Απίστευτο! Παρέδωσε το παιδί του στην Εφορία! – Και η Απάντηση του ΥΠ.ΟΙΚ.
