Reza Moghadam: Μείωση ελληνικού χρέους κατά 50% και στο ήμισυ και η απαιτούμενη προσαρμογή. Μια σχετικά ριζοσπαστική λύση προτείνει ο Reza Moghadam (Ρίζα Μόγκανταμ).
Ποιος όμως είναι ο Reza Moghadam; Ένας καθόλου τυχαίος: αντιπρόεδρος σήμερα παγκόσμιων κεφαλαιαγορών της Morgan Stanley και πρώην επικεφαλής (πριν φύγει και πάει στην Morgan Stanley πριν μερικούς μήνες) του Ευρωπαϊκού Τμήματος του ΔΝΤ, στενός συνεργάτης της Κρ. Λαγκάρντ και προϊστάμενος του Πολ Τόμσεν.
Έχει γνώση λοιπόν για το θέμα της Ελλάδος ο Moghadam και η γνώμη του είναι βαρύνουσας σημασίας. Ας δούμε λοιπόν τι προτείνει. Ακοουθεί το κείμενο του ιδίου του Moghadam, σε ελεύθερη μετάφραση (τα bold και italics τα έχουμε βάλει εμείς [TaxCoach] όπου κρίναμε απαραίτητο):
Ο Σύριζα που κέρδισε στις εκλογές, επιμένει ότι η λιτότητα πρέπει να τερματιστεί και οι επίσημοι πιστωτές της Ελλάδος πρέπει να αποδεχτούν ότι μέρος του χρέους δεν μπορεί να αποπληρωθεί. Το εν λόγω μήνυμα αποδέχεται και η ελληνική κοινωνία. Αλλά δεν βρίσκει απήχηση στο Βερολίνο, στους γραφειοκράτες των Βρυξελλών και τους κεντρικούς τραπεζίτες στην Φρανκφούρτη, που λένε ότι τέτοιες απαιτήσεις είναι ασυνεπείς με την συμμετοχή στο ευρώ. Όλοι επιμένουν ότι αυτή είναι μια πολιτική διαμάχη, όχι ως προς το μέλλον της Ελλάδος στο ευρώ. Αλλά οι συζητήσεις για μια ελληνική έξοδο επέστρεψαν.
Η ικανότητα των ευρωπαίων να ανεχθούν ή ακόμα και να συμβάλλουν στην ρητορική της ελληνικής εξόδου έχει ενδυναμωθεί από τα σήματα των αγορών που υπονοούν ότι μια έξοδος από το ευρώ θα προκαλούσε μεγαλύτερη ζημιά στην Αθήνα από ό,τι στους εταίρους της. Οι τιμές των assets έχουν κατρακυλήσει στην Ελλάδα, αλλά στην υπόλοιπη Ευρωζώνη έχουν κρατηθεί σταθερές. Μια τραπεζική ένωση λαμβάνει χώρα. Η ΕΚΤ υποσχέθηκε ποσοτική χαλάρωση, με τη μορφή αγορών ομολόγων των χωρών μελών και ο Μάριο Ντράγκι (διοικητής της ΕΚΤ), έχει επαναλάβει πολλάκις ότι θα πράξει “ο,τιδήποτε χρειάζεται” για να προστατέψει το ενιαίο νόμισμα.
Μια ελληνική έξοδος από την Ευρωζώνη δεν είναι προς το συμφέρον κανενός. Για την Ελλάδα, όποια σωτηρία μπορεί να προσφέρει μια νέα και ασθενέστερη (από το ευρώ) δραχμή, θα υπερκαλυφθεί από μια παρατεταμένη χρονική καθαρτήρια περίοδο, που συνεπάγεται bank runs, διαλυμένες οικονομικές σχέσεις, επιδείνωση κοινωνικών συγκρούσεων.
Για την Ευρώπη, εάν έσπαζε το ταμπού της εξόδου από το ευρώ, θα προκαλούσε πιθανότατα τις αγορές να επανεκτιμήσουν την άποψή τους για τις αδύναμες οικονομίες της Ευρωζώνης και του κινδύνου μετάδοσης μεταξύ των αδύναμων χωρών μελών.
Εάν η Ελλάδα φύγει από το ευρώ, οι ευρωπαίοι μπορούν να ξεχάσουν το να πάρουν πίσω τα χρήματά τους από το ελληνικό χρέος, που θα είναι ακόμα λιγότερο βιώσιμο με μια σημαντικά υποτιμημένη (ως προς το ευρώ) δραχμή.
Αλλά με το να αρνούμαστε τη πιθανότητα μιας ελληνικής εξόδου δεν είναι αρκετό. Μια αξιόπιστη λύση απαιτείται προκειμένου να προλάβει και εμποδίσει τους εσφαλμένους υπολογισμούς και το ατύχημα μπροστά στο γκρεμό.
Παρά τη μαζική δημοσιονομική προσαρμογή και τη μεγαλύτερη αναδιάρθρωση ιδιωτικού χρέους στην ιστορία που συνέβη το 2012, το ελληνικό χρέος αυξήθηκε στο 175% του ΑΕΠ. Σύμφωνα με το τρέχον σχεδιασμό, απαιτείται από την Ελλάδα να επιτυγχάνει πρωτογενές πλεόνασμα (που δεν συμπεριλαμβάνει το κόστος εξυπηρέτησης του δανεισμού της), 1,5% του ΑΕΠ το 2014 και να αυξηθεί σε 4,5% το 2016 και πέρα. Κάτι τέτοιο θα απειλούσε την κοινωνική συνοχή και θα κατέστρεφε την προοπτική οικονομικής ανάκαμψης. Πολιτικά, είναι ανέφικτο. Εν τω μεταξύ, το υπερβολικό χρέος αποτελεί τροχοπέδη για τις επενδύσεις και την εμπιστοσύνη.
Για να ‘γυρίσουμε’ αυτή την κατάσταση, η Ευρώπη θα πρέπει να προσφέρει ουσιώδη ελάφρυνση στο χρέος — μείωση κατά το ήμισυ του χρέους στην Ελλάδα και μείωση κατά το ήμισυ της απαιτούμενης δημοσιονομικής προσαρμογής — με αντάλλαγμα μεταρρυθμίσεις.
Η υπό όρους και σταδιακή ανακούφιση, θα μπορούσε να βοηθήσει στη μείωση του ελληνικού χρέους κάτω του ευρωπαϊκού μέσου όρου σε τρία χρόνια. Αυτό θα ήταν συνεπές με το χρέος “σημαντικά κάτω του 110% του ΑΕΠ”, για το οποίο πίεζε το ΔΝΤ και οι ευρωπαίοι υπουργοί συμφώνησαν το 2012. Και δεν θα βασίζεται σε ό,τι αποδείχθηκε ότι ήταν υπερβολικά αισιόδοξες παραδοχές για την ελληνική ανάπτυξη, τον πληθωρισμό, τη δημοσιονομική προσαρμογή και την κοινωνική συνοχή – και έχω το μερίδιο ευθύνης μου σε αυτά, καθώς συμμετείχα στις συζητήσεις της Τρόικα την περίοδο 2010 – 2014.
Η Ελλάδα θα πρέπει να προσφέρει σε αυτό τον σκοπό, προωθώντας δομικές μεταρρυθμίσεις. Ο Σύριζα που είναι εκτός των ελίτ της εξουσίας των τελευταίων δεκαετιών, μπορεί να έχει μεγαλύτερη θέληση από τους προκατόχους του στην εξουσία να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις. Το χέρι του θα είναι ενδυναμωμένο από την ανακούφιση από την λιτότητα και την ελάφρυνση χρέους.
Το πρωτογενές πλεόνασμα της Ελλάδος είναι ήδη κοντά στο 2% του ΑΕΠ, επίπεδο που χρειάζεται για να καταστήσει τα δημοσιονομικά διατηρήσιμα από την στιγμή που συμφωνηθεί μια ανακούφιση χρέους. Άλλο ένα κίνητρο για μεταρρυθμίσεις, θα ήταν ότι το μεγαλύτερο μέρος από τις εισπράξεις που θα δημιουργούνταν με την αναζωογόνηση της οικονομίας, θα μπορούσαν να διοχετευθούν σε κοινωνικές δαπάνες.
Η Ευρωζώνη έχει ξεπεράσει τα ταμπού της στις διασώσεις, αναδιάρθρωση ιδιωτικού χρέους και τραπεζική ενοποίηση. Όπως ο Σύριζα χρειάζεται να ξεπεράσει την ελληνική διστακτικότητα στις βαθιές δομικές μεταρρυθμίσεις, έτσι και η Ευρώπη χρειάζεται να ξεπεράσει τα ταμπού της όσον αφορά στην ανακούφιση χρέους.
Το παρακάτω γράφημα δείχνει ποιες χώρες είναι περισσότερο εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος:
>>>•<<<
Ίσως σας ενδιαφέρουν τα ακόλουθα άρθρα:
✎ Συγχαρητήρια Μέρκελ στον Αλ.Τσίπρα, «αναλαμβάνετε σε δύσκολους καιρούς»
✎ Πρόγραμμα επιδότησης (έως 50%) για Υφιστάμενες επιχειρήσεις
✎ Πρόγραμμα επιδότησης (έως 100%) για ανέργους, για ίδρυση επιχείρησης
✎ Ο Νόμος της Αντίστροφης Προσπάθειας και γιατί Αποτυγχάνετε
