Μεγάλη αλλά και απλή αλήθεια είπε ο Μάρτιν Σουλτζ, αρχηγός των Σοσιαλιστών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, σημερινός πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και υποψήφιος για την Καγκελαρία με τους Σοσιαλδημοκράτες.
Σε συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα Bild, είπε μεταξύ άλλων ότι η ελληνική οικονομία θα σταθεί στα πόδια της, όταν θα γίνουν ξανά επενδύσεις.
Αφορμής δοθείσης λοιπόν από την δήλωση του Σουλτζ, εμείς ως TaxCoach, θα προσθέσουμε:
Αν δεν γίνουν επενδύσεις, αφενός δεν θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας που βασικά θα έχουν έναν μόνιμο χαρακτήρα, έτσι ώστε να αρχίσει να μειώνεται και η υψηλότατη ανεργία, αφετέρου δεν θα αυξηθεί ουσιαστικά η παραγωγή, το ΑΕΠ της χώρας μας, που συνεπάγεται αύξηση πλούτου και εισοδήματος, χαρακτηριστικό για να μιλάμε για ανάκαμψη ουσίας.
Όμως επενδύσεις σε επαρκές μέγεθος δεν μπορούν να γίνουν για όσο:
1. Θα υπάρχει τόσο μεγάλη φορολογία με βροχή άμεσων και έμμεσων φόρων και πλήθους ευφάνταστων πλάγιων φορολογιών, τύπου τέλους αλληλεγγύης κ.λπ.
2. Θα υπάρχει ύφεση ή στασιμότητα στην συνολική, πραγματική οικονομία.
Το σημείο (2) όμως, δεν μπορεί να αλλάξει όσο υφίσταται το (1).
Το σημείο (1) όμως, δεν μπορεί να αλλάξει όσο στην κυβέρνηση, επικρατεί η άποψη, ότι το Δημόσιο δεν το πειράζουμε (ελέω πελατειακών σχέσεων, που κακά τα ψέματα, αφορούν όλα τα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία) και προκειμένου να αφήσουμε σχεδόν ανέγγιχτο το Δημόσιο και να εξυπηρετούμε και τις υποχρεώσεις προς τους πιστωτές μας, ξεζουμίζουμε τον ιδιωτικό τομέα, ό,τι παραγωγικό έχει απομείνει στη χώρα, με τι άλλο; Με κάθε πιθανή και απίθανη φορολογία.
Η κάθε πιθανή και απίθανη φορολογία, δεν είναι λίπασμα για να αναπτυχθεί η οικονομία, είναι δηλητήριο για την πραγματική οικονομία. Γι’αυτό και η πραγματική οικονομία συρρικνώνεται σε ολοένα μικρότερα επίπεδα, με όλες τις αρνητικές συνέπειες (μείωση εισοδήματος, μετανάστευση επιχειρήσεων σε άλλες χώρες με καλύτερη φορολογική μεταχείριση, ανάπτυξη φοροδιαφυγής για λόγους επιβίωσης, αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς Εφορία και ασφαλιστικά ταμεία σε ολοένα μεγαλύτερα – και προφανώς μη εισπράξιμα – επίπεδα κ.ά.).
Τώρα εάν σε επίπεδο ΑΕΠ, λόγω τουρισμού και τίποτα ΕΣΠΑ κλπ, φαίνεται μια ‘ανάκαμψη’, αυτό δεν διέπει ολόκληρη την οικονομία και όποιος ζει και κινείται εντός της χώρας, το αναγνωρίζει εύκολα.
Είναι ποτέ δυνατόν, ο ιδιωτικός τομέας, οικονομικά ασθενής λόγω της υπερφορολόγησης και υφεσιακών συνθηκών που αντιμετωπίζει, να συνεχίζει να τροφοδοτεί ένα ογκώδη δημόσιο τομέα; Είναι φύσει αδύνατον.
Μέχρι λοιπόν να ικανοποιηθούν αυτές οι αναγκαίες συνθήκες, επενδύσεις στην Ελλάδα δεν θα γίνονται, οπότε και δεν θα μπορούμε να μιλάμε για ουσιαστική ανάκαμψη. Αντιθέτως θα συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος που θα οδηγεί σε ολοένα μεγαλύτερη συρρίκνωση την πραγματική οικονομία.
Αλλά ακόμα και εάν μειωθεί κάποια στιγμή η φορολογία, πάλι σημαντικές επενδύσεις δεν θα έρθουν εάν το γενικότερο πλαίσιο δεν γίνει φιλικό για προσέλκυση επενδύσεων. Και τι σημαίνει το γενικότερο πλαίσιο να γίνει φιλικό;
α. Σημαίνει ότι για ίδια θέση εργασίας μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου τομέα, αυτή στον ιδιωτικό τομέα θα πρέπει να πληρώνεται καλύτερα, ενώ μέχρι σήμερα συμβαίνει το αντίθετο, δηλαδή πληρώνεται υψηλότερα η θέση εργασίας στο Δημόσιο, συν το γεγονός ότι αφενός λαμβάνουν τα χρήματα στην ώρα τους, χωρίς καθυστερήσεις και «έναντι» που χαρακτηρίζουν τον ιδιωτικό τομέα λόγω των δυσκολιών που αντιμετωπίζει, αφετέρου έχουν οι του Δημοσίου ασφάλεια, αφού απολύσεις, κακά τα ψέματα, δεν γίνονται ενώ στον ιδιωτικό τομέα, είναι κάτι αρκετά πιθανό.
Αυτή την στρέβλωση, όχι μόνο δεν την θεράπευσαν σε τόσα χρόνια μνημονίων, όλες οι κυβερνήσεις που πέρασαν, αλλά ούτε καν την άμβλυναν. Αντιθέτως, προστατεύοντας τον Δημόσιο τομέα, ενώ η αποδόμηση θεσμικών πλαισίων κλπ, που συνέβη επιθετικότερα στον ιδιωτικό τομέα, κατέστησε μεγαλύτερη την ψαλίδα στις αμοιβές για ίδιες πάντα θέσεις, μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, και υπέρ του δεύτερου. Αυτό σημαίνει ότι εάν πριν την εκδήλωση της κρίσης, υπάρχει μια Χ ανάγκη για πελατειακές σχέσεις, τώρα η ανάγκη αυτή, αντί να μειωθεί, αυξήθηκε. Και γιατί αυξήθηκε; Διότι τα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία, θέλουν και επιθυμούν τις πελατειακές σχέσεις.
Αν όμως δεν αλλάξει αυτή η θεμελιώδης στρέβλωση, με το να ανοίξει ψαλίδα υπέρ του ιδιωτικού τομέα (για ίδιες πάντα θέσεις εργασίας), τότε να είστε σίγουροι, ότι οι πολίτες δεν θα θέλουν να εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, αφού και μεγαλύτερη ανασφάλεια θα έχουν και θα αμείβονται λιγότερο και πιθανότατα εάν πετύχουν και έχουν εργασία (στον ιδιωτικό τομέα) δεν θα λαμβάνουν τα χρήματα στην ώρα τους. Όλοι και ακόμα περισσότεροι, θα θέλουν να βολευτούν στο Δημόσιο. Έτσι όμως η οικονομία δεν ανακάμπτει, διότι με την ανάπτυξη πελατειακών σχέσεων αυξάνουν τα κόστη του Δημοσίου που μετά για να τα εξυπηρετήσει, τι κάνει; Υπερφορολογεί τον ιδιωτικό τομέα.
Και τονίζουμε ότι σε αυτή την θεμελιώδη στρέβλωση, κανένα κόμμα, δεν έχει πει τίποτα και ούτε έχει κάνει τίποτα για να την θεραπεύσει η έστω να την εξομαλύνει.
β. Σημαίνει, σημαντική μείωση της γραφειοκρατίας διότι μεγάλες επενδύσεις και με μια συνέχεια, δεν έρχονται εάν είναι να αντιμετωπίσουν τον γραφειοκρατικό λαβύρινθο του ελληνικού κράτους. Οι επιχειρηματίες (διεθνώς) θέλουν ευελιξία, ευκολία και ταχύτητα και η παγκοσμιοποίηση τους τα προσφέρει στην μία χώρα ή την άλλη.
γ. Σημαίνει ελαστικές και ευέλικτες σχέσεις εργασίας (προφανώς κακό για τους εργαζόμενους), έτσι ώστε να μειώνεται το ρίσκο των επιχειρηματιών που έρχονται να επενδύσουν. Μην ξεχνάτε ποτέ, πως η επιχειρηματικότητα κατά κανόνα, συνεπάγεται ότι λαμβάνεται ρίσκο αλλά μόνο λελογισμένο.
δ. Σημαίνει σταθερότητα, ήτοι να μην υπάρχει πολυνομία και κάθε τρεις και λίγο, η μία κατάσταση να αλλάζει σε μια άλλη επειδή άλλαξε ο νόμος ή επειδή ανέλαβε άλλη κυβέρνηση.
ε. Σημαίνει ότι οι τράπεζες επιτέλους, θα αρχίσουν να παίζουν τον ρόλο τους που είναι η χρηματοδότηση της οικονομίας (παροχή δανείων), ρόλος που έχει εξαφανιστεί τα τελευταία χρόνια αφού καμία επιχείρηση δεν μπορεί να πάρει δάνειο, εκτός και κάνει cash collateral (ήτοι να κάνει ισόποση κατάθεση για να πάρει ένα Χ δάνειο) · ποια επιχείρηση θα κάνει επένδυση εάν δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί; Η κατάσταση δε στις τράπεζες, θα αρχίσει να ομαλοποιείται, μόνο όταν επιστρέψουμε σε μια ανάπτυξη που θα αφορά στο σύνολο της οικονομίας, οπότε θα πάψουν να δημιουργούνται νέα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, άρα νέες τρύπες που με την σειρά τους, πρέπει να καλυφθούν με επανακεφαλαιοποιήσεις – και έτσι κατανοεί κανείς και την ‘πλασματική’ ανάπτυξη που ενώ το ΑΕΠ δείχνει μια κάποια αύξηση (για την οποία πανηγυρίζει η όποια κυβέρνηση), ωστόσο στην πραγματική οικονομία επειδή επικρατεί ύφεση στην μεγάλη πλειοψηφία των κλάδων δραστηριότητας, συνεχίζουν να δημιουργούνται νέα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, άρα το σύνολο των ‘κόκκινων’ δανείων αυξάνει ή πάντως δεν μειώνεται.
Όλα αυτά που περιγράφουμε είναι θέματα που θέτουν ουσιαστικά κωλύματα στην επιστροφή της χώρας σε μια βιώσιμη και σταθερή ανάκαμψη. Εκτιμούμε δε ότι δυστυχώς, δεν μπορούν να τα διαχειριστούν με θετικό τρόπο, τα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία, τα οποία είναι δέσμια της νοοτροπίας των πελατειακών σχέσεων, άρα και μη ικανά για να πράξουν τις αναγκαίες βαθιές τομές και μεταρρυθμίσεις – ανεξαρτήτως τι λένε τα ίδια στα λόγια. Εκτιμούμε συνεπώς, ότι οι προϋποθέσεις ουσιαστικής ανάκαμψης δεν είναι ορατές και ότι έχουμε πολύ κατηφορικό δρόμο ακόμα.
Και επειδή τελευταία η κοινή γνώμη επανεστιάζει στον διάλογο €υρώ ή εθνικό νόμισμα, να σημειώσουμε ότι παρόλο που και αυτό είναι σημαντικό ζήτημα, ωστόσο όλα τα προαναφερθέντα, είναι σημαντικότερα, του όποιου νομίσματος.
Τελειώνοντας θα πούμε ότι για όλα τα παραπάνω, που είναι σημαντικότερα του θέματος του νομίσματος, που ωστόσο σε αυτό επικεντρώνεται το ενδιαφέρον του κοινού, περιοδικά, και ενίοτε και με φανατισμό, τα παραπάνω λοιπόν που είναι σημαντικότερα, διότι ανάκαμψη χωρίς την θεραπεία τους, δεν μπορούμε να έχουμε, ό,τι νόμισμα και να έχουμε, για την θεραπεία τους ή μη, δεν ευθύνεται κάποιος ξένος ανθέλληνας ή πιστωτής τοκογλύφος – ‘γεράκι’, αλλά αποκλειστικά εμείς, οι Έλληνες και οι επιλογές μας για την πολιτική εξουσία.
Διαβάστε ακόμα:
