Αρνητικά τα δημογραφικά της Ευρώπης, αρνητικότερα όμως, αυτά της Ελλάδος

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat η Ελλάδα το 2016, με τα πλέον διαθέσιμα στοιχεία, παρουσίαζε ανά ζευγάρι και κατά μέσο όρο βέβαια, 1,38 γεννήσεις.
Το εν λόγω μέγεθος, καταδεικνύει την υπογεννητικότητα που είναι ισχυρή, και μπορεί να δημιουργήσει κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα στη χώρα στο μέλλον. Το μόνο, εάν μπορούμε να πούμε ενθαρρυντικό σημάδι, ότι το εν λόγω μέγεθος βελτιώθηκε σε σχέση με το 2015 που ήταν 1,33 και το 2014 που ήταν 1,30.

Ο μέσος όρος των 1,38 γεννήσεων παραμένει όμως μικρότερος από αυτόν του 2010 (1,48), μεγαλύτερος όμως του 2000 (1,25) και του 1990 (1,39). Μόλις το 1980 είχαμε ανά ζευγάρι, μέγεθος γεννήσεων μεγαλύτερο του 2 (είχαμε 2,22) που σήμαινε μια δημογραφική ανάπτυξη, με όσα θετικά συνεπάγεται σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο.

Η χώρα μας με τα στοιχεία του 2016 (μέσος όρος γεννήσεων ανά ζευγάρι 1,38), έχει από τις χειρότερες επιδόσεις στην Ευρώπη, αν και καλύτερες από τις νότιες και αν μπορούμε να πούμε συγκρίσιμες χώρες. Συγκεκριμένα η Κύπρος και Μάλτα έχουν εκάστη 1,37, η Πορτογαλία 1,36 και η Ισπανία και Ιταλία 1,34 η κάθε μία, και αυτές οι χώρες είναι που έχουν τις χειρότερες (μαζί και εμείς) επιδόσεις από πλευράς γεννητικότητας, στην Ευρώπη των 28. Ο μέσος όρος στην Ευρώπη των 28, είναι 1,60 γεννήσεις ανά ζευγάρι, που βεβαίως, πάλι μέγεθος υπογεννητικότητας είναι, αφού ανά δύο άτομα (ζευγάρι) οι γεννήσεις είναι μικρότερες, συνεπώς σιγά – σιγά ο πληθυσμός γηράσκει και μειώνεται.

Επίσης για την σύγκριση, στις ΗΠΑ ο ρυθμός γεννήσεων ανά ζευγάρι, είναι 1,80 το 2016. Γενικότερα βεβαίως, ο ρυθμός γεννήσεων παγκοσμίως (σε όλη τη Γη), παρουσιάζει διαχρονική τάση υποχώρησης, με το 2016 να διαμορφώνεται στο 2,44. Δείτε το παρακάτω γράφημα. Προφανώς, καθώς περνάει ο καιρός, ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού παγκοσμίως, βελτιώνει ελαφρώς το εισόδημά του ωστόσο με την βελτίωση του εισοδήματός του, το (οικονομικό) κόστος και (οικονομικές ως επί το πλείστον) υποχρεώσεις όσον αφορά στο μεγάλωμα παιδιών, αυξάνει εντονότερα, δημιουργούνται δηλαδή κοινωνικές απαιτήσεις να προσφέρουν οι γονείς στα παιδιά τους, νοοτροπία που ωθεί στο να περιορίζουν εντέλει τους απογόνους.

Η δε γειτονική μας Τουρκία, συντηρεί προς το παρόν θετικούς ρυθμούς γεννήσεων, αφού με τα στοιχεία του 2016 οι γεννήσεις ανά ζευγάρι είναι 2,11 έναντι 2,14 το 2015, 2,17 το 2014, γεγονός που σημαίνει ότι ο πληθυσμός της που σήμερα ανέρχεται σε περίπου 80 εκατ., θα συνεχίσει να αυξάνεται και θα φτάσει σχετικά σύντομα τα 100 εκατ. (πριν το 2030), που σε επίπεδο κοινωνίας και οικονομίας, προσθέτει δυναμική, καθώς θα έχει εργατικό δυναμικό και δη, μικρής ηλικίας, που θα μπορεί να υποστηρίξει και τις συντάξεις κλπ..

Από την άλλη, στην περίπτωση της χώρας μας και βεβαίως και των άλλων χωρών της Ευρώπης που αναφέραμε με τα χαμηλότερα ποσοστά, όλες αυτές είναι αντιμέτωπες με ένα σοβαρότατο πρόβλημα, καθώς π.χ. η χώρα μας με έναν παρόμοιο ρυθμό, το 2030 ο πληθυσμός της θα έχει μειωθεί σε περίπου 7,5 εκατ. από περίπου 11 εκατ. σήμερα. Μάλιστα, ο πληθυσμός της θα είναι γηραίος και μη παραγωγικός, το ποσοστό των νέων μικρό, και εάν σήμερα και δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί το υφιστάμενο συνταξιοδοτικό κόστος, φανταστείτε αύριο με περισσότερο αναλογικά γηραίο πληθυσμό και ολιγότερο αναλογικά και σε απόλυτο μέγεθος, πληθυσμό νεαρής ηλικίας και παραγωγικό. Το μέλλον των χωρών του ευρωπαϊκού νότου, με αυτά τα ιδιαίτερα χαμηλά ποσοστά γεννήσεων, προδιαγράφεται μάλλον ζοφερό. Και δυστυχώς είναι και αναπόφευκτο, εφόσον διατηρηθεί αυτός ο χαμηλότατος ρυθμός.

Επίσης, όπως φαίνεται και στο κάτωθι γράφημα, που παρουσιάζει συνδυαστικά τον μέσο όρο γεννήσεων ανά χώρα (στον κάθετο άξονα), και τον μέσο ηλικιακό όρο που γεννούν ανά χώρα (στον οριζόντιο άξονα), η χώρα μας, όπως και οι άλλες του ευρωπαϊκού νότου που προαναφέραμε, εκτός των χαμηλότατων ρυθμών γεννήσεων, γεννούν κατά μέσο όρο πάντοτε, και σε μεγαλύτερες ηλικίες· φερειπείν στην χώρα μας φαίνεται ότι ο μέσος όρος ηλικίας που γεννούν είναι λίγο κάτω από 30,5 έτη και είναι από τα μεγαλύτερα, αφού η κλίμακα του γραφήματος φτάνει έως και 31 ετών, επομένως όσες χώρες βρίσκονται στο κάτω δεξιό τεταρτημόριο του γραφήματος (ήτοι οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου), είναι ουσιαστικά στην χειρότερη θέση, με τον μικρότερο αριθμό γεννήσεων και τις γεννήσεις να γίνονται σε μεγαλύτερη ηλικία. Σε σχετικά καλύτερη θέση, θα λέγαμε ότι βρίσκονται χώρες που συναντάμε στο κέντρο του γραφήματος, προς το αριστερό πάνω τεταρτημόριο, που βέβαια δεν είναι και πολλές, διότι εάν ήταν πολλές, δεν θα είχε και συνολικά η Ε.Ε. θέμα υπογεννητικότητας.

Αν μη τι άλλο, εάν οι κυβερνήσεις τοπικά, σε κάθε χώρα, αλλά και σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, θέλουν να μην υποσκάψουν το μέλλον της Ε.Ε. και της κάθε μιας χώρας ξεχωριστά, θα πρέπει να πάρουν ‘χθες’ μέτρα, που να υποστηρίζουν ουσιαστικά την αύξηση των γεννήσεων, αφού όπως είπαμε, ακόμα και στο σύνολο της Ε.Ε. τα μεγέθη είναι αρνητικά και χειρότερα π.χ. των ΗΠΑ, που οπωσδήποτε και σε οικονομικό επίπεδο, υπάρχει ένας ανταγωνισμός, όπως φανερώνει και η πρόσφατη κίνηση από την κυβέρνηση Τραμπ, με την επιβολή δασμών και προς την Ε.Ε.. Και βεβαίως, οι συνέπειες μιας ισχυρής τάσης υπογεννητικότητας, είναι σοβαρότατες, θεμελιώδεις και μακροχρόνιες: με μια τέτοια κατάσταση, μειώνεται σιγά – σιγά ο ενεργός πληθυσμός των νέων και μέσων ηλικιών, που είναι ο ουσιαστικά παραγωγικός, αλλά και αυτός ο οποίος καταναλώνει (και η κατανάλωση είναι μια βασική παράμετρος κάθε οικονομίας) · παράλληλα και σταδιακά αυξάνει το ποσοστό γηραιών και υπέρ γηραιών στο σύνολο του πληθυσμού, οι οποίοι δεν παράγουν αλλά δαπανούν λόγω του κόστους των συνταξιοδοτικών τους και του υγειονομικού τους κόστους, κόστη που πρέπει να καλύψουν οι ολοένα συρρικνούμενες ομάδες των νέων και μέσων ηλικιών. Οι δε μειώσεις των ποσών των συντάξεων, αναπόφευκτη. Κατανοείτε την σοβαρότητα του προβλήματος.
Και θα πρέπει να το κατανοήσουν οι κυβερνήσεις των χωρών της Ευρώπης, αλλά και η κεντρική Διοίκηση της Ε.Ε.. Η λύση δεν μπορεί να είναι μονάχα η εισαγωγή πληθυσμού από τρίτες και δη τριτοκοσμικές χώρες, που ναι μεν βρίσκουν εργασία, και ας πούμε ότι βρίσκουν νόμιμη εργασία με εισφορές κλπ, θα είναι εργασία χαμηλής αμοιβής άρα και χαμηλών εισφορών και ως επί το πλείστον οι χαμηλά αμειβόμενοι ξένοι, θα καταναλώνουν μεν και αυτό είναι θετικό, αλλά λόγω μικροτάτων αμοιβών θα καταναλώνουν λίγο. Διότι μια τέτοια πολιτική, αν είναι συνειδητή, καταδικάζει τους ντόπιους πληθυσμούς των νοτιοευρωπαϊκών χωρών, σε συνεχή φτωχοποίηση και πληθυσμιακή συρρίκνωση λόγω των σε αθλιοδέστερη κατάσταση, εισερχομένων ξένων.
Θα πρέπει οι κυβερνήσεις των χωρών αλλά και η κεντρική Διοίκηση της Ε.Ε. να κάνουν επειγόντως έναν σχεδιασμό και εφαρμογή πολιτικών που αφενός να τονώνουν τους ντόπιους πληθυσμούς έτσι ώστε να μπορούν να αυξήσουν σταδιακά τους ρυθμούς γεννήσεών τους και αφετέρου, να καλοδέχονται ξένους όπως αρμόζει σε δημοκρατίες, αλλά βάσει κάποιων τουλάχιστον ποιοτικών κριτηρίων, έτσι ώστε οι ξένοι που θα εισέρχονται να μπορούν να συμβάλλουν εντονότερα στην ανάπτυξη και συνολική ευημερία, προς όφελος και των ιδίων και των ντόπιων πληθυσμών.