ΣτΕ: Σύννομη συνταγματικά η έκτ. ειδική εισφορά αλληλεγγύης στις εταιρίες ΦΒ. Το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) απέρριψε όλους τους ισχυρισμούς φωτοβολταϊκών εταιριών που ζητούσαν να κριθεί αντισυνταγματική η έκτακτη ειδική εισφορά αλληλεγγύης που τους επιβάλλονταν.
Το ΣτΕ έκρινε ότι η έκτακτη ειδική εισφορά αλληλεγγύης δεν είναι αντίθετη στις συνταγματικές επιταγές και στην ευρωπαϊκή νομοθεσία και έχει το χαρακτήρα φόρου.
Συγκεκριμένα, στο ΣτΕ με τη διαδικασία της πιλοτικής δίκης (Ν. 3900/2010) εισήχθησαν από το Διοικητικό Πρωτοδικείο Πειραιά προσφυγές φωτοβολταϊκών εταιρειών, οι οποίες υποστήριζαν ότι ο νόμος 4093/2012 με τον οποίο επιβάλλεται έκτακτη ειδική εισφορά αλληλεγγύης στους παραγωγούς ηλεκτρικής ενέργειας από σταθμούς ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ΑΠΕ) και από Συμπαραγωγή Ηλεκτρισμού και Θερμότητας Υψηλής Απόδοσης (ΣΗΘΥΑ), που υπολογίζεται επί του τιμήματος των πωλήσεων ηλεκτρικής ενέργειας (αφορά τους λειτουργούντες σταθμούς και σε όσους θα ενεργοποιηθούν), είναι αντισυνταγματική και αντίθετη στο ευρωπαϊκό νομοθετικό πλαίσιο.
Το ΣτΕ έκρινε ότι σύμφωνα με τις Συνταγματικές επιταγές (άρθρα 4 και 78 του Συντάγματος) ο φόρος «δεν αποκλείεται να βαρύνει ορισμένο μόνον κύκλο προσώπων ή πραγμάτων, εφόσον πλήττει ορισμένη φορολογητέα ύλη, η οποία, κατ’ αυτό τον τρόπο, επιτρέπει την επιβάρυνση του συγκεκριμένου αυτού κύκλου φορολογουμένων βάσει γενικών και αντικειμενικών κριτηρίων που τελούν σε συνάφεια με το ρυθμιζόμενο θέμα».
Ακόμη, αναφέρεται στις δικαστικές αποφάσεις ότι η επίμαχη εισφορά «έχει το χαρακτήρα φόρου επί των συναλλαγών», καθώς επιβάλλεται επί ποσού που προκύπτει από συναλλαγή, δηλαδή επί του προς ΦΠΑ τιμήματος των πωλήσεων ηλεκτρικής ενέργειας που εγχέεται από τον παραγωγό ηλεκτρικής ενέργειας στο σύστημα ή το διασυνδεδεμένο δίκτυο.
Επίσης, αναφέρεται ότι «το γεγονός της σύναψης συμβάσεων πώλησης ηλεκτρικής ενέργειας με τίμημα καθορισμένο από τον νόμο δεν συνεπαγόταν το αφορολόγητο τούτου και δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι οι διατάξεις του άρθρου πρώτου του νόμου 4093/2012 που προβλέπουν την εισφορά αυτή, αντίκεινται στο άρθρο 5 παράγραφος 1 του Συντάγματος», ενώ δεν παραβιάζεται και η συνταγματική αρχής της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης του πολίτη προς το κράτος.
Παράλληλα, αναφέρουν οι αποφάσεις του ΣτΕ, ότι είναι αβάσιμος και ο λόγος που προβάλλουν ο εταιρίες «περί παράβασης των διατάξεων των άρθρων 15, 16 και 17 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης περί της ελευθερίας του επαγγέλματος και του δικαιώματος προς εργασία, της επιχειρηματικής ελευθερίας και του δικαιώματος της ιδιοκτησίας».
Ακόμη, οι δικαστές έκριναν το ότι η εισφορά ανατρέχει σε πωλήσεις ηλεκτρικής ενέργειας από 1/7/2012 δεν αντίκειται προς την παράγραφο 2 του άρθρου 78 του Συντάγματος και «συνιστά ανεκτό, κατά την έννοια του άρθρου 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, περιορισμό της περιουσίας».
Πιο συγκεκριμένα στην παράγραφο «1» του κεφαλαίου Ι του πολυνομοσχεδίου που κατέθεσε η κυβέρνηση στη Βουλή και αφορά θέματα του ΥΠΕΚΑ προβλέπεται η επιβολή έκτακτης ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης στους τζίρους των φωτοβολταϊκών πάρκων για διάστημα δύο ετών και συγκεκριμένα από την 1η Ιουλίου του 2012 (αναδρομικά) έως και τις 30 Ιουνίου του 2014.
Εμείς πραγματικά, αδυνατούμε να κατανοήσουμε αυτή την απόφαση του ΣτΕ: Δεν την κατανοούμε διότι δεν μπορεί εκ των υστέρων το κράτος, να φέρει και να επιβάλλει μονομερώς μια επιβάρυνση υψηλού μεγέθους σε συμβάσεις που υπέγραψαν με το κράτος οι παραγωγοί των ΦΒ πάρκων, σε τιμές που θεωρούνταν «εγγυημένες».
Είναι σαφέστατο ότι έτσι κλονίζεται τα μέγιστα η εμπιστοσύνη σε δουλειές που έχουν να κάνουν με το κράτος, που αποδεικνύεται παντελώς αναξιόπιστο.
Το θέμα έχει ευρύτερες διαστάσεις, διότι όταν το κράτος στις δουλειές που κάνει με ιδιώτες αποδεικνύεται παντελώς αναξιόπιστο, ποιος θα βρεθεί να κάνει επενδύσεις σε αυτή την χώρα, ακόμα και εάν θεσμοθετήσουν νόμους και ρυθμίσεις που θα παρουσιάζουν ευνοϊκό το περιβάλλον; … καθώς κάτι τέτοιο συνέβαινε και με τους παραγωγούς ενέργειας από ΦΒ: είχαν συνάψει συμβάσεις με «εγγυημένη» τιμή αγοράς, άρα και απόδοση, η οποία ανεξάρτητα εάν ήταν υψηλή, ήταν η αμοιβαίως συμφωνημένη και έρχεται το κράτος εκ των υστέρων και μονομερώς και την ανατρέπει.
Κατανοούμε όμως την απόφαση, καθώς το ΣτΕ επί της ουσίας είναι του κράτους και το κράτος αποκλείεται να καταδικάσει το ίδιο το κράτος.
Γνωρίζουμε ότι οι παραγωγοί ενέργειας από ΦΒ, έχουν προσφύγει και στο το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Είμαστε περίεργοι τι θα βγει εκεί, καθώς η απόφαση του ΣτΕ φαίνεται να μην συμβαδίζει με το κοινό περί δικαίου αίσθημα και την κοινή λογική.
